Γιατί το χρέος απειλεί να μας αφανίσει ως έθνος

Η Ελλάδα κινδυνεύει να υποβαθμιστεί, σε παρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από εκεί που στην τελευταία 20ετία υπήρξε το οικονομικό θαύμα της Βαλκανικής, το μέλλον της σήμερα δείχνει άδηλο, η οικονομική της θέση ασταθής και ακόμη και η εδαφική της ακεραιότητα απειλούμενη.

 Του Βασίλη Γεώργα, http://www.liberal.gr

Το δημόσιο χρέος γίνεται σήμερα ο μοχλός μέσω του οποίου η Ελλάδα σπρώχνεται σταθερά προς τον οικονομικό γεωπολιτικό απομονωτισμό της. Η επιλογή του Βερολίνου -και η αποδοχή της από την κυβέρνηση- να επιβάλει στην Ελλάδα άφταστα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ της για τουλάχιστον μια πενταετία, είναι η πρώτη πράξη ενός δράματος που προοιωνίζεται πολύ σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά και ενδεχομένως εθνικά προβλήματα στο μέλλον, ανεξάρτητα από το είδος της «διευθέτησης» που μπορεί να αποφασιστεί στο αποψινό ή σε κάποιο επόμενο Eurogroup.

Για κάποιον λόγο που η πυκνή σκόνη από τις ευρύτατες γεωπολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις της εποχής μας, εμποδίζει να κατανοήσουμε πλήρως, η Ελλάδα κινδυνεύει να υποβαθμιστεί, σε παρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από εκεί που στην τελευταία 20ετία υπήρξε το οικονομικό θαύμα της Βαλκανικής, το μέλλον της σήμερα δείχνει άδηλο, η οικονομική της θέση ασταθής και ακόμη και η εδαφική της ακεραιότητα απειλούμενη.

Δείτε τι συμβαίνει μέσα σε επτά χρόνια ύφεσης: από το 2010 μέχρι σήμερα οι γεννήσεις έχουν μειωθεί πάνω από 20% και εκατοντάδες χιλιάδες νέων ανθρώπων έχουν γίνει οικονομικοί μετανάστες από τη χώρα. Το 2010 είχαμε 115 χιλιάδες γεννήσεις και πέρυσι 91.000 ενώ 450.000 εργάτες και επιστήμονες υψηλού επιπέδου έχουν προστεθεί στην ανθρώπινη αλυσίδα εκείνων που ψάχνουν για μια δουλειά στο εξωτερικό. Σε λίγα χρόνια θα είμαστε ένα έθνος γερόντων που δεν θα μπορεί να συντηρηθεί, να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και να φροντίσει τις επόμενες γενιές.
Ενόσω η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε καθεστώς ύφεσης και στασιμοχρεοκοπίας, σεισμικές μετακινήσεις στις γεωπολιτικές πλάκες της περιοχής μοιάζει να μας απομακρύνουν από την Ευρώπη και να μας καθιστούν όλο και πιο ευάλωτους ως έθνος. Ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή (Ρουμανία, Πολωνία, Τσεχία, Βουλγαρία), οι γείτονες μας ενδυναμώνονται (Τουρκία) και άλλοι βρίσκονται σε αναβρασμό όπως συμβαίνει στα Σκόπια και στην Αλβανία.

  Στην κρίσιμη στιγμή που η Γερμανία και η υπόλοιπη ευρωζώνη καλούνται να τηρήσουν τις δεσμεύσεις που έδωσαν σε όλες τις κυβερνήσεις μετά το 2012 και να αναδιαρθρώσουν το ελληνικό χρέος κατά τρόπο ώστε η Ελλάδα να μπορεί να εξοικονομήσει πόρους για την ανάταξη της οικονομίας της, αυτό που διαφαίνεται είναι άλλη μια προσπάθεια ώστε το ντενεκεδάκι να πεταχτεί ακόμη πιο μακριά και η ελληνική οικονομία να δεθεί χειροπόδαρα σε πολιτικές που ανακυκλώνουν την ύφεση.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό και πως μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τη στάση των εταίρων και ειδικά της Γερμανίας, που ενώ έχει συμβάλει ώστε να αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας, εντούτοις διαιωνίζει τις πολιτικές της ύφεσης και της επιτροπείας σε τέτοιο βαθμό ώστε η χώρα να παραμένει περιστρεφόμενη σε δίνη εξελίξεων τις οποίες δεν μπορεί να προβλέψει και να ελέγξει.

Η Γερμανία ως ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε, εξακολουθεί να κατευθύνει τα νήματα κατά τρόπο που δεν συνάδει με τον στόχο της «διάσωσης» της Ελλάδας μετά από δέκα χρόνια ύφεσης και επτά χρόνια μνημονίων. Η εμμονή στην ανακύκλωση πολιτικών που ενώ διατηρούν διαμηχανωμένη την ελληνική οικονομία εμποδίζοντας την απότομη κατάρρευση, ταυτόχρονα δεν της επιτρέπουν να αποκτήσει τον απαραίτητο χώρο να αναπνεύσει οικονομικά και δεν βοηθούν να απελευθερώσει δυνάμεις και πόρους για να ανακάμψει, προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για τη στόχευσή τους.

Το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το ύψος του Δημόσιου χρέους αλλά οι πολιτικές με τις οποίες επιχειρείται να διασφαλιστεί η βιωσιμότητά του. Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας είναι όρος εθνικής επιβίωσης και το χρέος είναι μια βασική συνισταμένη σε αυτή την προσπάθεια.
Ακόμη και αν στο μέλλον ρυθμιστεί η πληρωμή του με επιμήκυνση των λήξεων ή χρήση περισσευούμενων κεφαλαίων για να «φτηνύνει» το κόστος εξυπηρέτησης του, το οξυγόνο θα λείπει από την οικονομία όσο από την εξίσωση επίλυσης του προβλήματος απουσιάζει η ανάπτυξη και το βάρος δίνεται στην εξυπηρέτηση των οφειλών κυρίως μέσα από πρωτοφανώς υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Με αυτό τον τρόπο η οικονομία θα είναι καταδικασμένη να σέρνεται και η χώρα να αποδυναμώνεται από ύφεση σε ύφεση χωρίς προοπτική, παράγοντας πλεονάσματα με κάθε κόστος.

Αν δεν υπήρχαν τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μέσω των οποίων τα επόμενα πέντε χρόνια θα φύγουν από τη χώρα πάνω από 30-35 δισ. ευρώ μόνο για πληρωμή τόκων, το χρέος θα ήταν απλώς ένας παρανομαστής.

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση συναίνεσε σε αυτά και δέχτηκε να εγκλωβίσει τη χώρα σε άπιαστους δημοσιονομικούς στόχους έχοντας από πριν υπονομεύσει κάθε προοπτική ανάκαμψης και χωρίς να έχει διασφαλίσει τις ελάχιστες προϋποθέσεις ώστε να παραχθεί υπεραξία μέσα από την ανάπτυξη της οικονομίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ακόμη και με μια «ρύθμιση» του χρέους, η χώρα είναι σχεδόν αδύνατον να προσελκύσει σοβαρές επενδύσεις και να ορθοποδήσει.

Από μια διαφορετική σκοπιά, ο εγκλωβισμός της χώρας από τους εταίρους μας σε πολιτικές που διαιωνίζουν την ύφεση ή τη στασιμότητα, προσφέρει μια σοβαρή ένδειξη πως προτεραιότητα είναι ένας άλλος σχεδιασμός σύμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα δεν μπορεί να ανήκει στην πρώτη ή στη δεύτερη ταχύτητα, αλλά σε μια υποδεέστερη ζώνη διαβίωσης και επιρροής στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η επιχειρηματολογία σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες είναι «αντιπαραγωγικοί», ότι πρέπει να κάνουν μεταρρυθμίσεις, ή ότι μια αναδιάρθρωση  του ελληνικού χρέους δεν είναι πολιτικά ανεκτή σε περίοδο εκλογών στη Γερμανία, δεν μπορούν να θεωρηθεί πειστική. Και η επιμονή του Σόιμπλε σε αυτή την πολιτική διαρκούς πίεσης και αποστέρησης του οξυγόνου ενώ γνωρίζει τους κινδύνους που εγκυμονεί προοπτικά, κάτι σημαίνει και πρέπει να μας προβληματίσει.

Οι δικές μας ευθύνες στο εθνικό πρόβλημα που λέγεται χρέος, είναι σαφώς πολύ μεγάλες. Το πολιτικό σύστημα έχει προσφέρει άπειρες αφορμές για την επιφυλακτική αντιμετώπισή μας από τους δανειστές, ενώ ως χώρα ποτέ δεν φροντίσαμε να αποκτήσουμε καθαρή εθνική στρατηγική και ένα δικό μας μνημόνιο για την ανάκαμψη και την προσέλκυση επενδύσεων έτσι ώστε να υλοποιήσουμε στόχους για υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης 4-5%, που αποτελούν και το μόνο εξιτήριο από την επιτροπεία.

Τα δύο τελευταία χρόνια και ειδικά με τις διαρκείς μετατοπίσεις της κυβέρνησης, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι και κανείς δεν ξέρει που πατάμε και που πηγαίνουμε ως χώρα. Τη μία ημέρα είμαστε με το ΔΝΤ επειδή θέλει χαμηλά πλεονάσματα και κούρεμα, αλλά την επόμενη δικαιώνουμε το Βερολίνο το οποίο έχει συμφέρον να πιστεύει πως η χώρα βγαίνει με πλεονάσματα 3,5% μέσα από τη λιτότητα. Άλλοτε θέλουμε τη Ρωσία και την Κίνα για επενδύσεις, και άλλοτε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ως στρατηγικούς συμμάχους στην οικονομία χωρίς κανείς να εξηγεί για ποιους ακριβώς λόγους και με τι όφελος ή κόστος, κλίνουμε κάθε φορά προς τη μία ή την άλλη πλευρά.

Στην προκειμένη περίπτωση οφείλουμε να αναρωτηθούμε για τους λόγους που η ευρωζώνη επιμένει να κρατά την Ελλάδα υπό την διαρκή επιτροπεία της χωρίς να αναλαμβάνει το –συγκριτικά μικρό κόστος- μιας αναδιάρθρωσης χρέους που να παρέχει οξυγόνο στη χώρα, και ταυτόχρονα να αναζητήσουμε απαντήσεις για το τι είμαστε εμείς ως χώρα διατεθειμένοι να κάνουμε για να αλλάξουμε τις επικίνδυνες ισορροπίες που τείνουν να διαμορφωθούν.

Η υπό εκκόλαψη παρδαλή συμμαχία στο Διόνυσο

Διαβάζουμε την απόφαση διαγραφής του δημοτικού συμβούλου Γρηγόρη Ίσσαρη από την Ενωτική Πρωτοβουλία. Μετά από 2,5 ολόκληρα χρόνια  θυμήθηκαν να αντιδράσουν στην περίπτωση του. Τόσο γρήγορα αντανακλαστικά. ΟΚ.

Τώρα πια θα δυσκολεύονται να δυναμιτίζουν τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Και επένδυσαν τόσες και τόσες προσδοκίες στην υπονόμευση του δημοτικού έργου. Τι άλλο θα σκαρφιστούν για αντιπερισπασμό; Ίσως, την επισημοποίηση της διεύρυνσης τους για την αναπλήρωση της απώλειας.

Είναι κοινό μυστικό ότι, εδώ καιρό  «δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης αλλά και ανεξάρτητοι προερχόμενοι από την πλειοψηφία συνεργάζονται αρμονικά με την  Ενωτική Πρωτοβουλία, συμμετέχοντας μάλιστα ενεργά στις συνεδριάσεις της» (http://energoipolitesdionisou28.blogspot.gr/2017/04/blog-post_21.html).

Τους ενώνουν φαίνεται πολλά, ώστε να κάνουν αρμονική τη σύμπλευση τους σ΄ αυτή την παρδαλή συμμαχία των Προθύμων. Ίσως κοινές αρχές και αξίες. Ίσως η κοινή αγωνία για το μέλλον του Δήμου. Ίσως το κοινό όραμα για τον Διόνυσο. Ίσως το τυφλό αντιπολιτευτικό μένος κι ο ρεβανσισμός. Το πιθανότερο όλων; Οι δημοτικές εκλογές του 2019 κι ο ενδόμυχος πόθος - Χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Είναι κοινό μυστικό ότι, κάποιοι από αυτούς βολιδοσκοπήθηκαν για υποψήφιοι Δήμαρχοι και στις εκλογές του 2014. Τότε αρνήθηκαν για διάφορους λόγους. Κι επέλεξαν το ρόλο του δευτεροκλασάτου του Ζαμάνη, με τη φιλοδοξία να κυβερνούν ουσιαστικά εκ του παρασκηνίου. Όταν απέτυχαν, τράβηξαν γι΄ άλλες πολιτείες αλλά με την ίδια φιλοδοξία: του δευτεροκλασάτου, που θα διευθύνει ουσιαστικά εκ του παρασκηνίου. Φαίνεται πως τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Μόνο που εδώ τώρα το αφεντικό δεν είναι ο Ζαμάνης αλλά άλλος, που δεν φημίζεται και πολύ για την ανοχή του σε παρόμοιες ηγετικές φιλοδοξίες…

Για τη βουλευτική αποζημίωση ρε γαμώτο, Ναι σε Όλα…

Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ

προσέρχεται σύσσωμο το ΣυριζΑνελίτικο στράτευμα στη Βουλή.

Χωρίς κανένα άλλοθι, με καταπτοημένο ηθικό, παρά τις απεγνωσμένες ενέσεις τεχνητής αισιοδοξίας, που επιχειρεί να του εμφυσήσει ο επικεφαλής με τις αστειότητες περί γραβάτας..

Οι περισσότεροι από τους 153 ξέρουν καλά ότι, δεν πρόκειται να εκλεγούν ξανά, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές. Επιθυμούν διακαώς να παρατείνουν τη θητεία τους με κάθε τίμημα. Ακάθεκτοι, τα δίνουν όλα στους δανειστές για μια καρέκλα, για ένα αδειανό πουκάμισο.

Τι κι αν φέρνουν νέα αιματηρή λιτότητα στους δοκιμαζόμενους πολίτες;

Τι κι αν η πλειοψηφία του λαού, τους κράζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;

Αυτοί νομίζουν ότι ψιχαλίζει. Κι ετοιμάζουν ξεδιάντροπα, τερματίζοντας το,  συσσίτια φτώχειας για να χρυσώσουν το χάπι.

Οποία κατάντια της αριστεράς.

Τελικά, είναι πολλά τα λεφτά, Άρη…

153 βο(υ)λευτές αποφασισμένοι για την υπερψήφιση του 4ου Μνημονίου...

Πρωτοστατούντος του ανυπότακτου Γιάννη Μιχελογιαννάκη, που ξεκίνησε ήδη την πορεία θριάμβου μετά βαϊων και κλάδων από την Κρήτη. Τρέμει η γή, τρέμει η γή, όταν περνούν οι αετοί.

Δυό-δυό  υπογράφουμε τα Μνημόνια, δυό-δυό.
Μάλιστα, η Θεοδώρα Τζάκρη έσπασε κάθε ρεκόρ, ψηφίζοντας από το 2010  τέσσερα  στα τέσσερα.

Σοφέ ψηφοφόρε,
Δεύτε τελευταίον ασπασμόν στις ψευδαισθήσεις σου.
70 χρόνια δεν περίμενες καρτερικά αυτή την άγια νύχτα με το όπλο παρά πόδα;
Ο αγώνας σου τώρα δικαιώθηκε.
Των εχθρών τα φουσάτα σκορπίσαν σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά.
Η αριστερά ποτέ δεν πεθαίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά, τραβά, τραβά.

Φρουρά, Φρουρά, Φρουρά.

Το φάντασμα του Watergate ξανά πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες...

:

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται στην Αμερική η  έρευνα για την υπόθεση των Ρώσων χάκερ και πώς επηρεάσαν, σύμφωνα με τις καταγγελίες, το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών. Η αρμόδια Επιτροπή της Γερουσίας  ζήτησε από τον τέως σύμβουλο του Τραμπ για θέματα Εθνικής Ασφάλειας, Μάιλ Φλιν, να της παραδώσει όλο το υλικό που έχει στη διάθεσή του σχετικά με τη Ρωσία.

Ο Φλιν είναι στο επίκεντρο της έρευνας για την πιθανολογούμενη παρέμβαση της Μόσχας στις εκλογές. Τον Φεβρουάριο αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του συμβούλου, όταν έγινε γνωστό ότι δεν αποκάλυψε το περιεχόμενο των συζητήσεων του με τον Ρώσο πρεσβευτή στις ΗΠΑ και στη συνέχεια παραπλάνησε τον αντιπρόεδρο Μάικ Πενς σχετικά με τις συζητήσεις αυτές.

Θα γίνει η αποπομπή Κόμεϊ το Watergate του Τραμπ;

«Είναι νωρίς για τέτοια συμπεράσματα» πιστεύει ο Άντ. Ντένισον από το Translatlantic Network, χαρακτηρίζοντας την απόφαση «κίνδυνο για τη δημοκρατία» και ζητά να αποκατασταθεί το κλίμα εμπιστοσύνης.

Γιατί τώρα; Αυτό το ερώτημα βασανίζει το πολιτικό κατεστημένο εντός και εκτός ΗΠΑ από τότε που ο πρόεδρος Τραμπ απέπεμψε εν μια νυκτί τον επικεφαλής του FBI Τζέιμς Κόμεϊ. Όχι έναν οποιοδήποτε Κόμεϊ, αλλά αυτόν που επί μήνες ερευνά εάν το περιβάλλον του προέδρου κατά την προεκλογική περίοδο επηρεάστηκε από το Κρεμλίνο. Με άλλα λόγια έναν ελεγκτή που δεν γνωρίζει μόνο πολλά για τον Τραμπ, αλλά μπορεί δυνητικά να γίνει επικίνδυνος για την προεδρία του.

«Παίρνει τεράστιο ρίσκο»

Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από αυτήν την ανήκουστη απόφαση και τι μπορεί να σημαίνει; ρωτήθηκε από τη Γερμανική Ραδιοφωνία DLF ο Άντριου Ντένισον, πολιτικός επιστήμων και επικεφαλής του κέντρου Επιμόρφωσης «Translatlantic Network». «Αυτό αναρωτιούνται πολλοί, σε κάθε περίπτωση προκαλεί ανησυχία και τεράστιες αντιδράσεις που τώρα ο Τραμπ θα πρέπει να τις αντιμετωπίσει. Όλα δείχνουν πάντως ότι ο αμερικανός πρόεδρος παίρνει ένα τεράστιο ρίσκο σταματώντας τις έρευνες για την προεκλογική του εκστρατεία και τη Ρωσία. Πρόκειται για κατάχρηση εξουσίας στα όρια του γκροτέσκο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε χώρες χωρίς δημοκρατία, όπου απολύονται άνθρωποι όταν με τις έρευνές τους φτάνουν πολύ κοντά στον πρόεδρο. Πρόκειται για κίνδυνο της δημοκρατίας όταν ο πρόεδρος πιστεύει ότι η νομοθεσία δεν τον αφορά και εντελώς αυθαίρετα μπλοκάρει μια νόμιμη και απαραίτητη έρευνα για την προεκλογική του εκστρατεία και τις σχέσεις του με τη Ρωσία».
Όπως πολλοί άλλοι έτσι και ο Άντριου Ντένισον πιστεύει ότι ο Τραμπ ήθελε να αποφύγει τα χειρότερα. Αυτό εξηγεί γιατί πολλοί Ρεπουμπλικάνοι τώρα υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να γίνει έρευνα.

«Δεν είμαστε κοντά στο τέλος Τραμπ»

Ο Κόμεϊ ενώπιον του Κογκρέσου για την ρωσική παρέμβαση στην προεκλογική εκστρατεία Τραμπ.

Πόσο πιθανό όμως είναι να έχει επηρεάσει η Ρωσία τις αμερικανικές εκλογές; «Είναι σαφές, ο Τραμπ μάλιστα το ομολόγησε», απαντά ο αμερικανός ειδικός προσθέτοντας ωστόσο ότι μεγαλύτερη βαρύτητα θα έχει εάν αποδειχθεί ότι ο Τραμπ και οι άνθρωποί του σκόπιμα δέχτηκαν βοήθεια από τη Ρωσία.  Όλα αυτά θυμίζουν Watergate και Ρίτσαρντ Νίξον τη δεκαετία του '70. Θα μπορούσε λοιπόν η απόλυση Κόμεϊ να δρομολογήσει την αποπομπή του Τραμπ;

«Είναι ακόμη πολύ νωρίς για τέτοια συμπεράσματα. Ευτυχώς έχουμε την εμπειρία του Watergate και μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως μέτρο σύγκρισης για να αντιληφθούμε καλύτερα αυτό το χάος. Αλλά δεν είμαστε κοντά στο τέλος Τραμπ. Αυτό που μπορούμε να πούμε για την ώρα είναι ότι ένας πρόεδρος δεν κινδυνεύει προς το παρόν με αυτόν τον τρόπο».  Ο Άντριου Ντένισον υποστηρίζει ότι ο Τραμπ θα πρέπει να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη. Κι αυτό θα γίνει μόνο όταν επιτρέψει τη διερεύνηση της ρωσικής εμπλοκής στην προεκλογική του εκστρατεία. Αυτό δηλαδή που προσπάθησε αρχικά να εμποδίσει.
DLF/Μάριο Ντομπόβιζεκ/Ειρήνη Αναστασοπούλου

• Corriere della Sera:  FBI,  ένα «βαθύ λαρύγγι» για το Russiangate;
  
  
  Μία από τις πρώτες εντολές του Τζέιμς Κόμεϊ όταν ανέλαβε το τιμόνι του FBI το 2013, ήταν να επισκέπτονται όλοι οι νεοπροσληφθέντες πράκτορες το μνημείο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στην Ουάσινγκτον. Ηταν μία χειρονομία με υψηλό πολιτικό συμβολισμό. Γιατί ο Κόμεϊ, όπως όλοι οι προκάτοχοί του από το 1972 και μετά, έπρεπε να κάνει τους λογαριασμούς του με αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν «ελέφαντα στο δωμάτιο». Με το τεράστιο πρόβλημα δηλαδή που θα ήταν γελοίο να κάνει κανείς ότι αγνοεί. Και ποιο ήταν αυτό; Οτι από την ίδρυσή του το 1935 έως το 1972, όταν και ο Τζέι Εντγκαρ Χούβερ παρέδωσε το πνεύμα και τα ηνία, το FBI ήταν «η Γκεστάπο της Αμερικής» – έτσι ακριβώς το είχε χαρακτηρίσει ο πρόεδρος Τρούμαν.
  
  Ως πτυχιούχος Θεολογίας, ο Τζέιμς Κόμεϊ γνώριζε πολύ καλά ότι το προπατορικό αμάρτημα του FBI δεν ήταν άλλο από την δομική πολιτικοποίησή του δια χειρός Χούβερ, του ανθρώπου που διηύθυνε την υπηρεσία επί 37 συναπτά έτη και με μια σειρά από εκβιασμούς, απειλές και συνωμοσίες. Ο Χούβερ εκπαίδευε τους πράκτορές του ως κυνηγούς «ανατρεπτικών στοιχείων» – οι φακελωμένοι ξεπερνούσαν το μισό εκατομμύριο, ανάμεσα τους ήταν η Πρώτη Κυρία Ελίονορ Ρούσβελτ, η Μέριλιν Μονρόε, ο Αλμπερτ Αϊνστάιν και ο Τζον Λένον. Ο Χούβερ ήταν ο ενορχηστρωτής στο κυνήγι των μαγισσών κατά των κομμουνιστών, ο άνθρωπος που έκλεινε το ένα μάτι -ή και τα δύο- στα εγκλήματα της Κου Κλουξ Κλαν.
  
  Η Corriere della Sera υπενθυμίζει μία από τις πολλές «γκεσταπίτικες» ιδέες του Χούβερ: το 1939 είχε έτοιμα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να κλείσει μέσα Ιταλοαμερικανούς (ως δυνάμει φασίστες), Γερμανούς (ως δυνάμει ναζιστές), κομμουνιστές, συνδικαλιστές και όποιους άλλους θεωρούσε ο ίδιος επικίνδυνους για το σύστημα. Τον σταμάτησε ο Ρούσβελτ, κρατώντας τα στρατόπεδα μόνο για τους Ιάπωνες. Να γιατί σήμερα ο Κόμεϊ στέλνει τους νέους πράκτορες στο μνημείο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον οποίο παρεμπιπτόντως ο Χούβερ είχε επιχειρήσει να ωθήσει στην αυτοκτονία. Και να γιατί το FBI άρχισε μια δεύτερη ζωή το 1972, όταν ο πρόεδρος Νίξον υποδέχθηκε πανηγυρίζοντας την είδηση του θανάτου του Χούβερ: «Απαλλαχτήκαμε από αυτόν τον cocksucker!» φέρεται να είπε κάνοντας και μια ομοφυλοφιλική νύξη για τον νεκρό.
  
  Ηταν εκείνο το FBI που, αναζητώντας τη νέα του ταυτότητα, άρχισε να ερευνά την υπόθεση Γουότεργκεϊτ. Αλλά, αντίθετα από τον Τραμπ, ο Νίξον δεν τόλμησε να απολύσει ποτέ τον διευθυντή του ή τέλος πάντων κάποιον από τους τρεις διευθυντές που το FBI άλλαξε μέσα σε έναν χρόνο. Εχει τη σημασία του, πάντως, ότι το «βαθύ λαρύγγι» που έδινε τις πληροφορίες για το σκάνδαλο στην Washington Post ήταν ο υποδιευθυντής του Μαρκ Φελτ. Θα βρεθεί ένα «βαθύ λαρύγγι» και για το Russiangate, το σκάνδαλο που είναι εμφανές ότι προσπαθεί να καλύψει ο Ντόναλντ Τραμπ με την καρατόμηση του Κόμεϊ; Γιατί όχι; Βοηθούντος του Χόλιγουντ, το FBI έχει πια τους ήρωες του – την Τζόντι Φόστερ στη «Σιωπή των αμνών», τον Τζόνι Ντεπ στο «Ντόνι Μπράσκο», τον Κίανου Ριβς στο «Πόιντ Μπρέικ». Μάλλον ήρθε η ώρα και για έναν ήρωα βγαλμένο από την πραγματική ζωή.
  

  
  

Αντισυνταγματικές οι παρατάσεις συμβασιούχων ΟΤΑ

Νέα βόμβα από το  Ελεγκτικό Συνέδριο

Την αντισυνταγματικότητα της παράτασης χιλιάδων συμβασιούχων των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης έκρινε ομόφωνα η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου με το σκεπτικό ότι το σύνταγμα απαγορεύει ρητά και τις παρατάσεις αυτών, αλλά και τις μονιμοποιήσεις των εν λόγω επί συμβάσει υπαλλήλων.

Πρόκειται επί της ουσίας για τη δεύτερη βόμβα που ρίχνει στην κυβέρνηση το Ελεγκτικό Συνέδριο καθώς την Τρίτη είχε γνωμοδοτήσει ότι οι περικοπές των κύριων αλλά και των επικουρικών συμβάσεων που συμφωνήθηκαν με τους δανειστές από το 2019, είναι αντίθετες με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Ωστόσο, και όσον αφορά στην τελευταία απόφαση, με βάση αυτή αποκλείεται η δυνατότητα η δυνατότητα παράτασης στις συμβάσεις σε περίπου 15.000 συμβασιούχους των ΟΤΑ, οι οποίες είχαν προβλεφθεί σε πρόσφατους νόμους και επί υπουργίας Γιώργου Κατρούγκαλου. Την ίδια στιγμής προκαλεί συνέπειες καθώς απαγορεύει και την πληρωμή των συμβασιούχων για όσο καιρό οι συμβάσεις τους παρατάθηκαν παράνομα.

Αναλύοντας περαιτέρω, η «Καθημερινή» υπενθυμίζει τις προσπάθειες της κυβέρνησης να επιβάλει την ανανέωση των συμβασιούχων στους δήμους. Ειδικότερα αναφέρεται στους χιλιάδες συμβασιούχους που είχαν προσληφθεί με οκτάμηνες συμβάσεις οι οποίες έληξαν το 2015. Τότε η κυβέρνηση παρενέβη δίνοντας παράταση μέχρι τα τέλη του 2016 και εν συνεχεία προχώρησε σε νομοθετική ρύθμιση δίνοντας κι άλλη παράταση μέχρι τα τέλη του 2017.

Ήδη όμως είχαν προκληθεί αντιδράσεις από τις δημοτικές αρχές, ενώ και το ίδιο το Ελεγκτικό Συνέδριο με επιμέρους αποφάσεις είχε κρίνει αντισυνταγματικές τις ρυθμίσεις με το σκεπτικό ότι μετά το τέλος της διετίας σε μία σύμβαση δεν μπορεί να υπάρξει παράταση.

Σε μία άλλη παρέμβαση, η κυβέρνηση πέρασε και τροπολογία και σε άσχετο μάλιστα νόμο η οποία ανέφερε ότι «οι συμβάσεις παρατείνονται αυτοδικαίως μέχρι και τις 31.12.2017, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης». Στην κίνηση αυτή αντέδρασαν για μία ακόμα φορά οι δημοτικές αρχές, ωστόσο με εγκύκλιό του προς τις αποκεντρωμένες διοικήσεις, ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης, τόνιζε ότι η παράταση των συμβάσεων στην καθαριότητα είναι υποχρεωτική.

Πηγή: Καθημερινή 

Πέντε μαθήματα από το θρίαμβο του Μακρόν στις γαλλικές εκλογές

Τα πέντε συμπεράσματα-μαθήματα της Νίκης του Εμανουέλ Μακρόν και οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας.

Αναδημοσίευση από- http://www.thetoc.gr

1. Νίκη της Ευρώπης και της «παγκοσμιοποιημένης» Γαλλίας

Η άνοδος του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν και τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της Γαλλίας μετέτρεψαν την προεκλογική εκστρατεία σε ένα δημοψήφισμα για την Ευρώπη και την παγκοσμιοποίηση. Ο Μακρόν επαναλάμβανε διαρκώς ότι ο διχασμός είχε να κάνει με αυτούς που βλέπουν την ανοιχτή οικονομία ως ευκαιρία και εκείνους, όπως η Λεπέν που φαίνεται να φοβούνται τις προκλήσεις που προσφέρει. Επί μήνες ο Μακρόν ήταν ο μόνος υποψήφιος που αναφερόταν σε μια ανοικτή Ευρώπη επιμένοντας ότι αυτή ήταν η "λύση" στα προβλήματα της Γαλλίας και των άλλων. Ομως πολλοί από τους αριστερούς ψηφοφόρους τον ψήφισαν στον δεύτερο γύρο μόνο ,κα μόνο για να μπλοκάρουν τον δρόμο της Λεπέν προς το Ελιζέ.

Το μέγεθος της νίκης του Μακρόν έδειξε ότι η Ευρώπη, το ευρώ και η φιλελεύθερη οικονομία επικρατούν. Ακόμη και η Λεπέν η οποία εδώ και πολύ καιρό ζητούσε από τη Γαλλία να εγκαταλείψει το ευρώ και ενδεχομένως να εγκαταλείψει την ΕΕ, άλλαξε τη θέση της στο ενιαίο νόμισμα τις τελευταίες ημέρες της εκστρατείας για να κατευνάσει τους φόβους των ψηφοφόρων.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες που χαιρέτισαν τη νίκη Μακρόν θα έχουν απέναντι τους έναν συνεργάτη.
Ο Μακρόν όμως πρώτα απ όλα θα είναι ο πρόεδρος των Γάλλων. Η προτεραιότητά του στην Ευρώπη είναι να αποκαταστήσει τον γαλλογερμανικό άξονα Για να βελτιώσει τη σχέση του Παρισιού με το Βερολίνο, θέλει να αποδείξει στους Γερμανούς ότι μπορεί να κάνει ό, τι οι προκάτοχοί του δεν κατάφεραν να κάνουν: να προχωρήσει στη μεταρρύθμιση της γαλλικής οικονομίας.

2. Διατλαντική «συνέχεια»

Η Λεπέν προέρχεται από μια μακρά οικογενειακή παράδοση θερμών σχέσεων με τη Μόσχα και εχθρότητας προς την συμμαχία με τις ΗΠΑ. Αντίθετα ο Μακρόν, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο υποψήφιο φαίνεται να υιοθετεί μια πιο σκληρή γραμμή έναντι της Μόσχας η οποία ήδη τον χαρακτηρίζει ως απειλή.

Με τη συνολική του προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της επανασύνδεσης της Γαλλίας με την αμερικανική συμμαχία ΝΑΤΟ που ξεκίνησε το 2009, ο Μακρόν εγγυάται μια συνέχεια αυτών που ξεκίνησαν οι προκατοχοί του. Σηματοδοτεί επίσης μια ρεαλιστική προσέγγιση στις σχέσεις με την Ουάσιγκτον και την προάσπιση των γαλλικών συμφερόντων, έστω και αν προτιμά να το πράξει  εντός της ΕΕ και σε συνεννόηση με τη Γερμανία. Ο Μακρόν έχει πει ότι δεν θα υποστηρίξει  την άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας εάν δεν υπάρξουν ενδείξεις προόδου για την επίλυση της συνεχιζόμενης σύγκρουσης στην Ουκρανία.

Σε άλλες εποχές η εκλογή ενός Γάλλου ηγέτη, ο οποίος δεσμεύεται ένθερμα έναντι του ΝΑΤΟ και γελοιοποιεί τη Ρωσία, θα γίνει δεκτή ευνοϊκά στην Ουάσινγκτον. Αλλά αυτές είναι ασυνήθιστες στιγμές και η σχέση με τον Πρόεδρο Τραμπ είναι αδύνατο να προβλεφθεί. Όπως όλοι οι άλλοι υποψήφιοι στις εκλογές αυτές, ο Μακρόν χαρακτήρισε τον Τραμπ νέα πηγή "αβεβαιότητας" για την Ευρώπη. Δεν τον ανέφερε ως "απειλή", όπως έκανε ο συντηρητικός υποψήφιος Φρανσουά Φιγιόν.  Από την πλευρά του ο Τραμπ είχε επαινέσει την Λεπέν με ένα tweet πριν από τον πρώτο γύρο, αλλά σύντομα μετά την ήττα της συνεχάρη τον Μακρόν λέγοντας «θέλω πολύ να συνεργαστώ μαζί του!»

3. Ηττα της άκρας δεξιάς, αλλά ο λαϊκισμός είναι εδώ

Η ήττα της  Μαρίν Λεπέν είναι πραγματική, αλλά το Εθνικό Μέτωπο πέτυχε σημαντικά κέρδη από τις προεδρικές εκλογές του 2012 όταν έλαβε 18% στον πρώτο γύρο. Καθώς το κόμμα περνά μέσα από μια υπαρξιακή...  αναζήτηση όπως ανακοίνωσε η ίδια η Λεπέν στην ομιλία της μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος,  η αποτυχία της μπορεί να είναι μόνο προσωρινή. Έλαβε περισσότερες από 10 εκατομμύρια ψήφους την Κυριακή, αφού πολλοί ψηφοφόροι που επέλεξαν τον συντηρητικό Φιγιόν ή Μελανσόν ψήφισαν Λεπέν.

Οι Γάλλοι έδειξαν για μία ακόμη φορά, όπως έχουν κάνει επανειλημμένα σε προηγούμενες εκλογές, ότι δεν θέλουν την Λεπέν και το κόμμα της, στην εξουσία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποτυγχάνουν μόλις πλησιάσουν στη νίκη.  Αυτό συνέβη στις περιφερειακές εκλογές του 2015, όταν το Εθνικό Μέτωπο δεν μπόρεσε να κερδίσει τον έλεγχο των δύο περιοχών στις οποίες υποτίθεται ότι κυριαρχεί στο βόρειο και νότιο τμήμα της Γαλλίας.

Αλλά ο λαϊκισμός δεν είναι μόνο ένα κίνημα της ακροδεξιάς και το χάσμα, όπως περιγράφεται από τον Μακρόν, για το αν οι οικονομίες πρέπει να είναι ανοιχτές ή κλειστές, είναι ένα χάσμα που περνά και μέσα από την Αριστερά. Το κύμα του Μελανσόν στον πρώτο γύρο έδειξε ότι οι ιδέες του Μακρόν δεν είναι ιδέες που τις συμμερίζονται όλοι όσοι τον ψήφισαν την Κυριακή.  Το πως θα ασχοληθεί με τον θυμό και την απογοήτευση των ψηφοφόρων που θεωρούν ότι πληρώνουν υπερβολικά υψηλό τίμημα για την παγκοσμιοποίηση θα καθορίσει την ικανότητα του Μακρόν να κυβερνά και να μεταρρυθμίζει αποτελεσματικά.

4. Το En Marche προς τον τρίτο γύρο - τις βουλευτικές εκλογές

Ο Μακρόν θα επικεντρωθεί τώρα στην απόκτηση της απόλυτης πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο στις 11 και 18 Ιουνίου. Το κίνημα του En Marche  δεν υπήρχε πριν από ένα χρόνο. Τώρα ελπίζει  ότι ο θρίαμβος των προεδρικών εκλογών θα του δώσει ώθηση. Ισως όμως χρειαστεί βοήθεια. Αν και ποντάρει σε νέα πρόσωπα, οι μισοί και πλέον  μελλοντικοί βουλευτές του θα μπουν τώρα στην αρένα της πολιτικής, ο Μακρόν ελπίζει και στη στήριξη  έμπειρων πολιτικών, είτε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα είτε από τους συντηρητικούς. Κάποιοι έχουν ήδη εκφράσει ενδιαφέρον, ειδικά επειδή δεν τους ζητά πλέον να εγκαταλείψουν το δικό τους κόμμα για να συμμετάσχουν στο En Marche.

Η Λεπέν θέλει να ηγηθεί της αντιπολίτευσης αλλά είναι απίθανο να κερδίσει  μεγάλο αριθμό  βουλευτών δεδομένου του εκλογικού συστήματος της Γαλλίας. Όσο για τους Σοσιαλιστές, αντιμετωπίζουν με τρόμο τον Ιούνιο μετά την απόλυτη καταστροφή που υπέστησαν στον πρώτο γύρο. Ο Μπενουά Αμόν έλαβε κάτι περισσότερο από 6% και αυτό σημαίνει ότι οι λίγοι βουλευτές του θα κληθούν να αποφασίσουν πιθανώς για τον εαυτό τους αν θα υποστηρίζουν τον Μακρόν ή όχι.  Οι σύμβουλοι του Μακρόν λένε ότι οι υποψήφιοι του En Marche θα υπερασπιστούν το προεδρικό τους πρόγραμμα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αλλά θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τι διδάγματα θα αντλήσει ο νέος πρόεδρος από την νίκη του - τόσο μεγάλη όσο και διφορούμενη. Ας  μην ξεχνάμε ότι ο  Μακρόν ωφελήθηκε από την ανεξαρτησία του En Marche

5. Μεταρρυθμιστής ή θεραπευτής;

Ο Μακρόν κληρονομεί μια διαιρεμένη χώρα. Οι υποστηρικτές του κυματίζουν τις σημαίες της Γαλλίας και της ΕΕ. Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι αν ο Μακρόν θα  μπορέσει να αντιμετωπίσει τα μακροπρόθεσμα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Γαλλίας εφαρμόζοντας μεταρρύθμίσεις «χωρίς να περιμένει και χωρίς να διστάζει», όπως ο ίδιος είπε. Αν θέλει να αποφύγει τις διαδηλώσεις και τις απεργίες θα πρέπει να κάνει πολλά για να πείσει ότι το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα είναι αναγκαίο.  Ο μόνος τρόπος για να πείσει τους σκεπτικιστές και τους αντιπάλους του θα είναι να έχει σύντομα αποτελέσματα. Μπορεί να κερδίσει χρόνο στέλνοντας το μήνυμα ότι θα αλλάξει τη  πολιτική του παρελθόντος - φέρνοντας νέα πρόσωπα τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στην κυβέρνηση, και μεταρρυθμίσεις για την διαφάνεια της πολιτικής εκστρατείας. Αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση της προεδρίας του θα είναι το πώς θα ξεπεράσει τις εντάσεις που θα δημιουργήσει η ατζέντα της αλλαγής στην Γαλλία.  Πώς θα προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις επουλώνοντας παράλληλα τις πληγές της Γαλλίας.

Τελειώνουν τη χώρα κι αυτοί χτενίζονται...

Νέο χαστούκι από το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής για την πορεία της χώρας  με ένα μείγμα μέτρων άκρως υφεσιακό, που ναρκοθετεί οποιαδήποτε ελπίδα για θετικές εξελίξεις κι έξοδο από την κρίση.  Δεν είναι, συνεπώς, ώρα για πανηγυρισμούς και φτηνή προπαγάνδα είτε από την πλευρά της κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είτε από την πλευρά των δανειστών...

Το Γραφείο της Βουλής χαρακτηρίζει "απογοητευτική"  την οικονομική κατάσταση της χώρας για το πρώτο τρίμηνο του 2017, επισημαίνοντας ότι η αφαίμαξη των νοικοκυριών, η μείωση καταθέσεων, η αύξηση των κόκκινων δανείων και των ληξιπρόθεσμων οφειλών  «έρχονται σε αντίθεση με τις προσδοκίες που επενδύθηκαν στο τρέχον Μνημόνιο και επομένως μπορεί να οδηγήσουν σε ολική ανατροπή των δεδομένων του με απρόβλεπτες συνέπειες».

Οι συντάκτες της τριμηνιαίας έκθεσης Ιανουάριος – Μάρτιος 2017 θεωρούν  "απίθανη"  την επίτευξη του στόχου για 2,7% ανάπτυξη το 2017, προβλέπουν περαιτέρω επιβράδυνση της οικονομίας, μείωση του ΑΕΠ και εκτροχιασμό όλων των στόχων του προϋπολογισμού και των φορολογικών εσόδων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ενεργοποίηση του  "κόφτη"  και την ανάγκη λήψης νέων επώδυνων δημοσιονομικών μέτρων.

Επισημαίνει: "Αποτέλεσμα των μέχρι σήμερα εξελίξεων ήταν ότι παραμένει απαγορευτική η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, καθώς η μέση μηνιαία απόδοση από το δεκαετές ομόλογο του ελληνικού δημοσίου, βάσει στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος, κατά τους τρεις πρώτους μήνες του 2017 διαμορφώθηκε εκ νέου πάνω από 7%, μετά την υποχώρηση (για πρώτη φορά από το 2014) κάτω από το 7% (6,94%) τον Δεκέμβριο του 2016, όταν ακολουθούσε σταθερή πορεία αποκλιμάκωσης ήδη από το Σεπτέμβριο του 2016".

Ολόκληρη η έκθεση- https://thecaller.gr/wp-content/uploads/2017/05/ekthesi_grafio_proipologismou.pdf