Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Τα μυστικά της γεωγραφίας των εκλογών.

Γράφει ο  Ζαν Πιζανί-Φερί, Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris-Dauphine και σύμβουλος του πρωθυπουργού της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς,
http://www.tovima.gr

Η οικονομική, κοινωνική και μορφωτική διαίρεση μπορεί να αποτελέσει ένα ακριβές μέσο πρόβλεψης για το τι ψηφίζεις. Οι ψηφοφόροι σε πλούσιες, αστικές περιοχές, προτιμούν μετριοπαθείς, συνήθως κεντροαριστερούς υποψηφίους, ενώ εκείνοι σε φτωχότερες περιοχές, πιο ακραίους υποψηφίους, συνήθως της εθνικιστικής Δεξιάς.

Σε πολλές χώρες, το πού ζεις μπορεί να αποτελέσει ένα ακριβές μέσο πρόβλεψης για το ποιον ή τι ψηφίζεις. Αυτό έγινε εμφανές στους χάρτες της εκλογικής γεωγραφίας στο δημοψήφισμα της Βρετανίας, για την παραμονή ή την αποχώρηση (Βrexit) από την Ευρωπαϊκή Ενωση (EE) τον περασμένο Ιούνιο. Ενα παρόμοιο μοτίβο παρατηρείται στην κατανομή των ψήφων στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές το 2012 ή στη γαλλική υποστήριξη προς το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν στις περιφερειακές εκλογές το 2015.

Θεωρώ πολύ πιθανό να συμβεί το ίδιο στις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο. Πολλοί Αμερικανοί ζουν σε περιοχές όπου οι γείτονές τους ψηφίζουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτή η εκλογική γεωγραφία είναι χαρακτηριστική μιας βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και μορφωτικής διαίρεσης. Οι πλούσιες πόλεις, όπου συγκεντρώνονται απόφοιτοι πανεπιστημίου, τείνουν να ψηφίζουν διεθνώς προσανατολισμένους, συνήθως κεντρο-αριστερούς, υποψηφίους, ενώ τα χαμηλότερα στρώματα της μεσαίας τάξης και η εργατική τάξη προτιμούν εσωστρεφείς υποψηφίους, συνήθως της εθνικιστικής Δεξιάς. Δεν προκαλεί έκπληξη που δήμαρχοι από την Κεντροαριστερά εξελέγησαν στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Αντίθετα, οι μικρότερες και φτωχότερες πόλεις προτιμούν πιο δεξιούς πολιτικούς.

Οταν οι συμπολίτες γίνονται σχεδόν ξένοι

Τα περιφερειακά και τοπικά εκλογικά μοτίβα είναι τόσο παλαιά όσο και η δημοκρατία. Το καινούργιο στοιχείο είναι η αυξανόμενη συσχέτιση της χωροταξικής, κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης που μετατρέπει τους συμπολίτες σε σχεδόν ξένους. Οπως τονίζει ο Ενρίκο Μορέτι, καθηγητής στο Μπέρκλεϊ, στο βιβλίο του «The New Geography of Jobs» (σ.σ.: Η Νέα Γεωγραφία της Εργασίας), η υπεροχή αυτής της νέας διαίρεσης δεν χωρά αμφιβολία: οι απόφοιτοι Πανεπιστημίου συνιστούν το μισό του συνολικού πληθυσμού στις πιο πλούσιες μητροπολιτικές περιοχές των ΗΠΑ, αλλά ο αριθμός τους είναι τέσσερις φορές μικρότερος στις λιγότερο πλούσιες περιοχές. Τα οικονομικά σοκ συνήθως επιτείνουν αυτή την πολιτική διαίρεση. Οσοι ζουν και εργάζονται σε παραδοσιακές εργατικές περιοχές που βρέθηκαν στον κυκλώνα της παγκοσμιοποίησης, είναι πολλαπλώς χαμένοι.

Σε μια εντυπωσιακή νέα έρευνα του πανεπιστημιακού Ντέιβιντ Οτορ και των συνεργατών του από το MIT, εξετάζονται οι πολιτικές συνέπειες αυτής της τάσης. Διαπίστωσαν ότι στις αμερικανικές περιοχές όπου η οικονομία χτυπήθηκε πολύ από τις κινεζικές εξαγωγές, οι ψηφοφόροι απάντησαν αντικαθιστώντας τους μετριοπαθείς πολιτικούς με περισσότερο ριζοσπαστικούς - είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά. Η παγκοσμιοποίηση επομένως οδήγησε σε οικονομική αλλά και πολιτική πόλωση. Για μεγάλο διάστημα, οι κυβερνήσεις αγνοούσαν αυτή τη διαίρεση. Στην ομιλία ορκωμοσίας της η βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι δεσμεύθηκε να ακολουθήσει μια «ενωτική» προσέγγιση για τα οικονομικά και κοινωνικά δεινά της χώρας.

Συγκοινωνίες, υγεία, Internet και επενδύσεις

Οι αμερικανοί προεδρικοί υποψήφιοι ανακάλυψαν εκ νέου τη δύναμη της ανάγκης για εθνική και κοινωνική συνοχή. Παρόμοιοι προβληματισμοί θα προκύψουν στη γαλλική προεκλογική εκστρατεία. Ωστόσο, παρότι οι στόχοι είναι ξεκάθαροι, οι πολιτικοί συχνά δεν έχουν ιδέα για το πώς θα τους επιτύχουν. Στην προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ οι εμπορικοί δασμοί είναι πάλι της μόδας. Αλλά ενώ οι περιορισμοί στις εισαγωγές μπορεί να ελαφρύνουν κάποιες βιομηχανικές περιοχές, δεν θα αποτρέψουν τις επιχειρήσεις να μεταφέρουν την έδρα τους εκεί όπου οι προοπτικές ανάπτυξης είναι μεγαλύτερες. Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να αποφασίσουν πού θα εδράζονται οι επιχειρήσεις.
 
Αλλά είναι δική τους ευθύνη να διασφαλίσουν ότι, αν και το μέρος που ζεις μπορεί να επηρεάσει το εισόδημά σου, δεν θα καθορίσει και το μέλλον σου. Με άλλα λόγια, η δημόσια πολιτική έχει μεγάλη ευθύνη να περιορίσει τον συσχετισμό μεταξύ της γεωγραφίας και της κοινωνικής κινητικότητας. Οι υποδομές μπορούν να βοηθήσουν. Οι αποτελεσματικές συγκοινωνίες, η καλή ποιότητα των υπηρεσιών υγείας και η πρόσβαση σε γρήγορο Internet μπορούν να βοηθήσουν μικρότερες πόλεις να προελκύσουν επενδύσεις. Τέλος, θα μπορούσε να περιοριστεί και ο εγωισμός των πλουσιότερων περιοχών. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ εθνικού και τοπικού επιπέδου, καθώς και η δομή της φορολογίας, καθορίστηκαν σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Προκειμένου να αμβλυνθεί η γεωοικονομική διαίρεση, ίσως πρέπει τώρα να επανεξεταστούν ριζικά.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Βαδίζουμε προς συντριβή της αριστεράς…

Του Κώστα Στούπα,
http://www.capital.gr

"Ίδε ό αμνός του Θεού o αίρων την αμαρτίαν του κόσμου".
Κατά Ιωάννην

Πριν δυο τρία χρόνια ήταν τα εξαπτέρυγα του Άκη Τσοχατζόπουλου και του λοιπού βαθέως ΠΑΣΟΚ που δρομολόγησαν τη "μετάσταση" μεγάλου μέρους του παθητικού φορτίου που κυβερνά τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Τώρα  μεταπηδούν και  "εξωφυλαρούχες" της μεταπολίτευσης όπως ο κ. Κουβέλης ο οποίος συμμετείχε και στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με αναλογία 4-2-1 στη νομή των θέσεων αργομισθίας στην κρατική μηχανή και το δημόσιο.
Ο κ.  Κουβέλης αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού που έκανε όλες τις λάθος κινήσεις. Έφυγε από το ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν την απογείωση και γυρίζει λίγο πριν τη βύθιση.

Εσχάτως και διανοούμενοι του εκσυγχρονισμού και  της σοσιαλδημοκρατίας όπως ο κ. Μουζέλης παραβλέπουν τις πραξικοπηματικές κινήσεις στη δικαιοσύνη και τα κανάλια ή τις λοβιτούρες στις κατασκευές και τις δημόσιες προμήθειες και  αναθέσεις και βλέπουν έστω και καθυστερημένα στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα το "φως το αληθινό".

Το ρεύμα αυτό έχει υποστηρικτές εντός εκτός Ελλάδας. Η βασική άποψη συνίσταται πως η "κωλοτούμπα" Τσίπρα και η γοητεία του στον κόσμο των αγανακτισμένων συμβάλει στη χειραγώγηση αυτής της τυφλής κοινωνικής και πολιτικής συνισταμένης. Κατ’ αυτήν την έννοια εξασφαλίζει την όποια  σταθερότητα.

Από την άλλη, το ρεύμα Κουβέλη, Ξενογιαννακοπούλου, Τζουμάκα κλπ δεν συνιστά τίποτα άλλο από παρωδία ιδιοτελών κινήσεων και σκοπιμοτήτων. Το ίδιο αποδοχή της φθοράς συνιστά και η αποδοχή τους από τον εγκλωβισμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Ανατροπή του σκηνικού...
Υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν πως το σκηνικό του νέου διπολισμού έχει στηθεί για τις επόμενες δεκαετίες και κάποιοι τρέχουν να πιάσουν στασίδι.
Πιστεύω πως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.
 Η στήριξη που απολαμβάνει ο κ. Τσίπρας από το εξωτερικό έχει ημερομηνία λήξης εντός του επομένου 12μήνου. Από τη μια πλευρά οι εκλογές σε ΗΠΑ, Γαλλία και Γερμανία και από την άλλη η εσωτερική κατάρρευση της αποδοχής του αλλά και της οικονομίας συνηγορούν σε αυτήν την άποψη.

Αν οι εκτιμήσεις της στήλης για την οικονομία μοιάζουν υπερβολικά απαισιόδοξες ρίξτε μια ματιά στις εκτιμήσεις του κ. Βακάκη της Jumbo μιας αλυσίδας λιανεμπορίου που κέρδιζε όλα τα τελευταία χρόνια της συρρίκνωσης. Η εκτίμηση του κ. Βακάκη, ως ανθρώπου του λιανεμπορίου και της πραγματικής οικονομίας, έχει μεγαλύτερη αξία από 1.000 εκθέσεις της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της Κομισιόν, για το τι συμβαίνει στην ελληνική οικονομία και τι θα ακολουθήσει. Ο επιχειρηματίας ξέρει τι έχετε στην τσέπη και τι θα ξοδέψετε και πού τα επόμενα 2-3 χρόνια. Βλέπε: Α. Βακάκης: Ακούμε τους τριγμούς της αγοράς, σύντομα θα μεγιστοποιηθούν.

Για τη ραγδαία φθορά του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινή γνώμη αναφερθήκαμε πριν λίγες μέρες πως δεν είναι αναστρέψιμη και πως μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχει λάβει διαστάσεις πανωλεθρίας που μαζί με όλα τα άλλα (την οικονομία και τις εξωτερικές εξελίξεις) θα οδηγήσουν σε πρόωρες εκλογές.  Προς το παρόν, μετά την ιδεολογική συντριβή, είναι μόνο  η νομή της εξουσίας που καθιστά την κοινοβουλευτική ομάδα αρραγή.

Σύντομα αρκετοί θα συνωθούνται να πηδήξουν από το καράβι με την προσδοκία πως μπορούν να διασώσουν τις  όποιες πολιτικές καριέρες, εξασφαλίζοντας την είσοδο και στην επόμενη Βουλή. Το έκαναν και επί ΠΑΣΟΚ.

Η στήλη είναι επιφυλακτική σε σχέση με αυτούς που πιστεύουν πως ο νέος διπολισμός έχει ήδη σχηματιστεί μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ ως μετάσταση ό,τι πιο παλιού από το παλιό  ΠΑΣΟΚ.
Μετά την απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος και την προοπτική απώλειας της συνεκτικής ουσίας που λέγεται νομή εξουσίας, δεν μένουν πολλά πράγματα για να συγκρατήσουν το ΣΥΡΙΖΑ σε διπλάσια ποσοστά σε πρώτη φάση και πλήρη εξάχνωση σε δεύτερη.

Νομίζω το λάθος εντοπίζεται στο ότι οι περισσότεροι ακόμη συνεχίζουν να βλέπουν πως δυο βασικά αντίπαλα πολιτικά ρεύματα είναι η δεξιά με την αριστερά. Τόσο στην Ελλάδα όσο και την Ευρώπη και τις ΗΠΑ τα δυο αντίπαλα ισχυρά πολιτικά ρεύματα δεν είναι η δεξιά με την αριστερά.

Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, τεράστιων μεταναστευτικών πιέσεων και πολιτισμικής σύγκρουσης Ισλάμ και Δύσης δημιουργούνται νέοι πολιτικοί πόλοι που θα καθορίσουν τις εξελίξεις τις επόμενες δεκαετίες.

Το κύμα του ευρωσκεπτικισμού, της ξενοφοβίας, του προστατευτισμού στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ αποτελεί σημαντική δυναμική ανατροπής των μέχρι τώρα πολιτικών ισορροπιών. Τα δυο ρεύματα που ξεχωρίζουν είναι αυτό που είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης, των ανοιχτών αγορών, της ενσωμάτωσης των ξένων, της ήπιας διαχείρισης της ισλαμικής απειλής, των μεγάλων νομισματικών, οικονομικών και πολιτικών ζωνών από την μία και του προστατευτισμού, της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα στην Ευρώπη και της διάλυσης της ΕΕ κλπ.

Οι νέοι πολιτικοί και πολιτισμικοί διαχωρισμοί τέμνουν τους παραδοσιακούς χώρους της δεξιάς και της αριστεράς εγκάρσια.

Στην Ελλάδα μέρος της ΝΔ έχει περισσότερα κοινά με το ΣΥΡΙΖΑ παρά το άλλο της κομμάτι. Αυτό φάνηκε με τις γέφυρες κάποιων που αυθαίρετα αυτοπροσδιορίστηκαν ως Καραμανλικοί. Τα όργια που οργάνωσε αυτή η πτέρυγα στη δικαιοσύνη σταθμίζουν και το δημοκρατικό της στίγμα. Να μην λέμε πως η αριστερά περιφρονεί μόνο τους δημοκρατικούς κανόνες και τη διάκριση των εξουσιών.
Το ίδιο συμβαίνει και στο ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός της αποχώρησης των εθνικολαϊστικών και αριστερίστικων συνιστωσών πέρυσι. Επίσης ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ έχει περισσότερα κοινά με την Χρυσή Αυγή ή το ΚΚΕ.

Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που καταρρέει υπό το βάρος των αντιθέσεων και αντιφάσεων και ήδη υπολείπεται της ΝΔ με διψήφια ποσοστά, είναι αυτός που θα υποστεί σε πρώτη φάση την απειλή επιλογών που υπό άλλες συνθήκες θα έμοιαζαν αδιανόητες.

Με την παρούσα πορεία σε 6-12 μήνες ένα πολύ πιθανό σενάριο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταγωνίζεται για τη δεύτερη θέση με τη Χρυσή Αυγή ή ό,τι την υποκαταστήσει στα πλαίσια του απεγκλωβισμού από τα όρια της ναζιστικής γκρούπας. Αν παρατηρήσει κάποιος στις δημοσκοπήσεις θα δει πως υπάρχουν ήδη συγκοινωνούντα δοχεία  μεταξύ σχηματισμών που δεν δικαιολογούνται με την πολιτική γεωγραφία του διπόλου αριστερά δεξιά. Η Πλεύση Ελευθερίας π.χ. που πιθανόν να είναι στην επόμενη Βουλή αντλεί δυνάμεις και από το ΣΥΡΙΖΑ και από τη ΛΑΕ αλλά και από τη ΧΑ. Ένα ποσοστό αυτών που εγκαταλείπουν το ΣΥΡΙΖΑ μετά τη μνημονιακή στροφή κατευθύνονται προς το άλλο αντιμνημονιακό άκρο και όχι τον αριστερισμό.

Στο προσεχές μέλλον με βάση και τις διεθνείς εξελίξεις αλλά και τις πιέσεις που δέχεται η ελληνική κοινωνία ως μεταναστευτική και προσφυγική δίοδος, σε συνδυασμό με την αδυναμία της κεντροαριστεράς να επωφεληθεί από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να αποκλείουμε το ενδεχόμενο στη δεύτερη θέση του ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί όχι το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ αλλά η ΧΑ.
Ο τρόπος που χειρίζεται τα πράγματα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν βοηθάει στην πολιτική του επιβίωση και μάλιστα μετά από μια εκλογική ήττα.

Μια τέτοια εξέλιξη θα μας εξανάγκαζε όλους να επαναπροσδιορίσουμε το πολιτικό μας στίγμα με βάση μια νέα γεωγραφία.

Στη στήλη αυτή έχουμε επισημάνει εδώ και πολύ καιρό πως η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα αποδεικνυόταν η χρεοκοπία της κυρίαρχης στη μεταπολίτευση αριστερής ιδεολογίας. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτό το σενάριο... Μια μερίδα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς θα παραμείνει σαφώς προσανατολισμένη με τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας. Μια άλλη θα αναζητήσει συντηρητική διέξοδο. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και στη ΝΔ αργότερα όταν χαλαρώσουν οι δεσμοί της προοπτικής της εξουσίας.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ως μετάστασης του βαθέως ΠΑΣΟΚ με τους ΑΝΕΛ ως μετάσταση της βαθιάς ΝΔ δεν συνιστά ακριβώς το τέλος της μεταπολίτευσης. Το σενάριο που περιέγραψα παραπάνω  υπό συνθήκες χρεοκοπίας και απειλής Grexit το συνιστά...

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

Στέλιος Ράμφος: Ο μύθος της Αριστεράς τελείωσε, από καιρό!

Συνέντευξη  στον Ανδρέα Ζαμπούκα,  http://www.liberal.gr

Κύριε Ράμφο, λέτε κάπου στο νέο σας βιβλίο «Το τέλος έχει να κάνει με το πνεύμα των γεγονότων και όχι με την ύλη τους». Αντιλαμβάνομαι ότι για σας το ιστορικό τέλος της αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε με την «αποκάλυψή» της, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Η υπόθεση της Αριστεράς έχει τελειώσει από καιρό. Από δεκαετίες θα έλεγα. Απλά, κάποιοι θέλουν να συντηρούν το φάντασμα για τους δικούς τους λόγους. Το ότι τώρα τελευταία ο πολύς κόσμος έχει συνειδητοποιήσει πως το παραμύθι γίνεται «διδακτικό» είναι μια άλλη υπόθεση που έχει να κάνει με την ψυχολογία των πολλών, που πάντα επιθυμούν μια διαφορετική αφήγηση από αυτή που προσφέρει η πραγματικότητα. Πρέπει πρώτα να σε πονέσει για να καταλάβεις τι σημαίνουν τα παραμύθια. Η Αριστερά ιστορικά έχει ξοφλήσει προ πολλού, αλλά για τη συνείδηση του κόσμου αποτελεί ακόμα ένα φαντασιακό παρηγορητικό μόρφωμα που θα ήθελε να του λύσει προβλήματα ως δια μαγείας. Η δύναμη της αριστερής ιδεολογίας είναι ότι συμπλέει με τις αδυναμίες του ανθρώπου και προσφέρει την παραμυθία της συμπόνοιας κι αυτό αρέσει ως «αναλγητικό» σε πολλούς. Δεν είναι, όμως, έτσι, γιατί η χρονική προοπτική της είναι μικρή και στο τέλος η διάψευση προκαλεί περισσότερο πόνο από την προηγούμενη κατάσταση.

Ανησυχώ για την επόμενη φωνή που θα προσφέρει «συμπόνοια», όπως λέτε, στην προδομένη συνείδηση του Έλληνα.
Έχετε δίκιο. Μπορεί να ξανασυμβεί, είτε από αριστερά, είτε κι από δεξιά! Το θέμα είναι πόσο πειστικό μπορεί να είναι το επόμενο παραμύθι. Υποθέτω ότι, μετά από αυτό που βιώνουμε τώρα, θα υπάρξει μια δυσκολία στον οποιονδήποτε  επιχειρήσει να το κάνει με παρόμοιους όρους εξαπάτησης.
«Ο συναισθηματικός θέλει το όλον ως γενικότητα. Ο σκεπτόμενος ζητεί το καθολικό και το ιδιαίτερο στο συγκεκριμένο».

Είναι γεγονός ότι ως λαός δεν έχουμε καλή σχέση με την πραγματικότητα. Και ξέρετε γιατί; Επειδή απεχθανόμαστε την ανάληψη της ευθύνης απέναντι στις δύσκολες καταστάσεις. Εκεί που είναι δύσκολο να βρεις έδαφος είναι να πεις την αλήθεια. Κι αν δεν υπάρχει καλός συνομιλητής να την αποδεχθεί, πρέπει να πάρεις μεγάφωνα! Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί κάποιος που θα το κάνει.

Ο Μητσοτάκης είναι ένας από αυτούς που θα μπορούσαν να φωνάξουν τόσο δυνατά την αλήθεια;
Είναι κι αυτός μια ελπίδα. Τα δείγματα που έχει δείξει ως τώρα είναι ενθαρρυντικά. Είναι ορθολογιστής, με ξεκάθαρους δυτικούς προσανατολισμούς και πολύ ορεξάτος για δουλειά. Τώρα, πώς θα καταφέρει να διοικήσει μια κοινωνία που συνήθως αναζητά «κηδεμόνες» αυτό είναι άλλη υπόθεση. Θα εξαρτηθεί από το πόσο γενναίος είναι διατεθειμένος να γίνει. Και ο Θεοδωράκης έδειξε καλές προθέσεις, αλλά δεν έφτανε το ότι είχε ιδέες ή μιλούσε σωστά. Έπρεπε να οργανώσει και το κόμμα καλύτερα ή να επιδείξει πιο ουσιαστικές ηγετικές ικανότητες.

Οι πνευματικοί άνθρωποι συνηθίζουν να είναι πάντα καλοπροαίρετοι με το καινούριο στη δημόσια σφαίρα. Αλήθεια, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος τους στην πολιτική;
Κοιτάξτε, είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, δεδομένου πως κάθε πνευματικός άνθρωπος έχει στον νου του την ανανέωση ως καταλύτη εξέλιξης των κοινωνιών. Οσμίζεται πρώτος το καινούριο και το επιζητεί. Κάθε φορά, λοιπόν, που εμφανίζεται μια ελπίδα αλήθειας –προσέξτε αλήθειας λέω, όχι φαντασιακής παρόρμησης– είναι απολύτως φυσιολογικό να το στηρίζει. Από κει και πέρα, δεν σημαίνει ότι δεν κάνει λάθος. Μπορεί να διαψευστεί ή και να ξεγελαστεί ακολουθώντας ακόμα και ολοκληρωτικά σχήματα και γι΄ αυτό πρέπει να είναι προσεκτικός. Όσο για τον ρόλο του, νομίζω ότι οφείλει να είναι συμβουλευτικός! Δεν είναι δουλειά του να πολιτεύεται, αλλά να συμβουλεύει. Ο πολιτικός είναι αυτός που έχει χρέος να διαχειριστεί την αλήθεια, ενώ ο πνευματικός άνθρωπος έχει τη μεγάλη ευθύνη να την διατυπώσει. Επομένως, είναι επιθυμητή η δημιουργική συνεργασία μεταξύ τους, αλλά δύσκολη η συνύπαρξη στο πεδίο της πολιτικής, με κοινούς ρόλους.

Από την άλλη όμως, η περίπτωση του Παπανούτσου και του Λουκή Ακρίτα, σε ό τι αφορά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της δεκαετίας του ΄60, αποτελεί δείγμα προς μίμηση. Κάποιοι λένε ότι από τότε έχουμε να δούμε κάτι καλό στην Παιδεία.
Ο Παπανούτσος δεν ήταν μόνο πνευματικός άνθρωπος, ήταν ειδικός στην Παιδεία. Είχε αφιερώσει τη ζωή του. Αλλά κι αυτοί κάνανε λάθη, σχετικά με τη διδασκαλία των Αρχαίων και πολλών άλλων. Η κλασική παιδεία είναι πάντα απαραίτητη για να αποτελέσει τη βάση όλων των νέων κατακτήσεων στη γνώση. Γι΄ αυτό εμένα δεν με πείθει καμία μεταρρύθμιση που δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη της τις παρακαταθήκες των αξιών που έχει κάθε προσωπικότητα ανάγκη για να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις. Το σύγχρονο σχολείο πρέπει να βρει έναν τρόπο να αναγνωρίσει μέσα στην αναγκαία μαζικότητα την ατομικότητα του ανθρώπου. Η στόχευση στα ταλέντα, στην αριστεία και στην ποιότητα του αξιόπρακτου αντικειμένου μπορεί να συνδυαστεί με την αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος για να έχουμε αποτελέσματα. Η Παιδεία λειτουργεί με όρους αθλητισμού. Μπορείς να βάλεις στην εθνική Ελλάδος τους χειρότερους; Όχι βέβαια. Μπορείς να δώσεις τις ευκαιρίες σε όλους, αλλά η αριστεία θα είναι αυτή που θα οδηγήσει το σύνολο στη βελτίωσή του.
«Στόχος της παιδείας: Η συναίρεση του λόγου και του αισθήματος».

Η σημερινή κρίση της Δημοκρατίας παγκοσμίως έχει να κάνει και με την αδυναμία των εκπαιδευτικών συστημάτων να ανανεωθούν;
Μπορεί, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα, για μένα. Η κρίση της δημοκρατίας οφείλεται εν πολλοίς και στην πιο εύκολη διαχείριση του ευτελούς από τις εξουσίες. Είναι πιο οικείο το ευτελές στις ηγεσίες, από την αξιοποίηση του σημαντικού. Κάθε αξιοκρατικό σύστημα έχει ανάγκη από ανανέωση, γιατί οι ίδιες οι αξίες αλλάζουν. «Άλλο να βοηθάς τον αδύνατο κι άλλο να στηρίζεσαι σ΄ αυτόν». Ας πούμε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να φτωχοποιήσει την ελληνική κοινωνία για να στηριχθεί πάνω της, αυτό είναι εγκληματικό. Δείτε επίσης τι γίνεται στη Δικαιοσύνη. Είναι τουλάχιστον αισιόδοξο ότι κάποιοι αντέδρασαν στο ΣτΕ, γιατί είναι, πραγματικά, πρωτόγνωρος τέτοιος ευτελισμός των θεσμών.

Θα ήθελα να μου πείτε αν διαχωρίζετε τον ελληνικό λαϊκισμό από φαινόμενα που αναπτύσσονται και σε χώρες της Δύσης.
Κοιτάξτε, έχουμε τον «ορθόδοξο» λαϊκισμό, τον θρησκευτικό κατά βάση που δημιουργεί και το ιδεολογικό υπόβαθρο και για τους υπόλοιπους. Πρόκειται για μία δυνατότητα όλων των ανατολικών ορθόδοξων λαών να συνθέτουν μία παράλληλη πραγματικότητα προς την υφιστάμενη και να την προσαρμόζουν ως φαντασίωση στις κοινωνίες τους. Εκεί ακριβώς βασίζονται όλες οι εξουσίες που θέλουν να λαϊκίσουν. Εν τω μεταξύ, και οι δομές των κοινωνιών επηρεάζονται από αυτό. Υπάρχουν πελατειακά δίκτυα, ομάδες συμφερόντων, νοοτροπίες και μια έντονη θρησκευτικότητα στις συναλλαγές της δημόσιας σφαίρας. Επικρατεί ο μεσσιανισμός, ο πατερναλισμός και μια έντονη τάση προστατευτισμού για τους περισσότερους, που, κατά κανόνα, δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους.
 
Είστε πάντα ένας ένθερμος ευρωπαϊστής. Παραμένετε ακόμα, μολονότι τα δείγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα για το μέλλον της Ευρώπης;
Μα δεν έχω και άλλη επιλογή. Εδώ φτιάξαμε ένα κράτος που απορροφά συνήθως οτιδήποτε δεν μπορεί να σταθεί μόνο του ως ιδιώτης. Η κοινωνία διακατέχεται από έναν έντονο κρατισμό ο οποίος προσπαθεί να συνθλίψει τα πάντα. Φανταστείτε μια Ελλάδα εκτός Ευρώπης πόσο ευάλωτη και εξαρτημένη θα ήταν από ένα σωρό συντεταγμένους και ασύντακτους παράγοντες. Η Ευρώπη είναι η μόνη μας προοπτική και μέσω αυτής πρέπει να ανακτήσουμε τη δική μας πολιτισμική ευθύνη. Κανείς δεν έχει να μας πάρει κάτι από τα πολιτιστικά κεκτημένα, αν οι ίδιοι δεν το θελήσουμε. Απλά, η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει ένα ευρωπαϊκό πατριωτισμό, συμπεριλαμβανομένων και ημών, αν θέλει να προχωρήσει.

«Η Ευρώπη μετέφερε το συναίσθημα της κοινωνικής συνοχής από την οικογένεια-τόπο- συντεχνία στο κράτος δια της εθνικής ιδέας. Η Ανατολή περνά στο έθνος χωρίς το κράτος και γι' αυτό αντί του έθνους- κράτους έχουμε ακόμα ψυχολογικά το Γένος (συνοχή της φυλής).»

Περιμένετε κάτι από την περίφημη ελληνική Κεντροαριστερά; Είναι δεδομένο ότι πρέπει να αποτελέσει έναν εξισορροπητικό παράγοντα;
Η Αριστερά μπορεί να έχει ξοφλήσει, όχι όμως η Σοσιαλδημοκρατία. Η οποία, βέβαια, έχει πολύ δρόμο μπροστά της να εμπνεύσει τις κοινωνίες. Το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι είναι που την ξεκόβουν από τον φιλελευθερισμό, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι είναι η βάση κάθε ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης.

«Μα ο φιλελευθερισμός είναι στην πραγματικότητα, ουμανισμός. Πιστεύει στον ελεύθερο άνθρωπο. Χωρίς δημοκρατία, ο σοσιαλισμός απευθύνεται σε ανασφαλείς και τους προτείνει ως πανάκεια το ανελεύθερο κράτος».

Πώς μπορεί ένας αληθινός σοσιαλδημοκράτης που νοιάζεται για τον άνθρωπο να μην είναι και φιλελεύθερος; Αυτό δεν έχουν καταλάβει στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι σοσιαλισμός είναι κρατισμός. Τι να πω, είναι αναγκαίο να βρεθεί, και γρήγορα μάλιστα, ένας ηγέτης για την ελληνική Σοσιαλδημοκρατία.

Ποια πρέπει να είναι η πρόταση αλήθειας για το μέλλον της Ελλάδας στα επόμενα χρόνια;
«Μας κατέχει ένας συναισθηματισμός που αποφεύγει την πράξη διότι εγκλωβίζεται στο τελετουργικό».

Να σταματήσει, επιτέλους, η αποφυγή της προσωπικής ευθύνης και να προχωρήσουμε στην πράξη! Να μάθει επιτέλους ο Έλληνας ότι ο ανεύθυνος άνθρωπος είναι υπόδουλος στους άλλους. Να συνθέσουμε κάποτε ένα πολιτικό σύστημα που θα πάρει έναν τηλεβόα και θα φωνάξει σε όλους ότι δεν υπάρχει ελευθερία και αξιοπρέπεια του πολίτη χωρίς την ευθύνη. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και με κανέναν άλλο τρόπο!

Υ.Γ 
Η συνέντευξη έγινε με την ευκαιρία της έκδοσης του νέου βιβλίου του κ. Ράμφου, "Πολιτική από στόμα σε στόμα" από τις Εκδόσεις Αρμός

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Το φθινοπωρινό Βατερλώ του κ. Τσίπρα

Του  Αντώνη  Καρακούση,
http://www.tovima.gr

Ανεξαρτήτως του κλίματος που μεταφέρουν οι δημοσκοπήσεις, κοινή είναι η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση χάνει σταθερά τα ερείσματά της στην κοινωνία, δεν πείθει, ούτε συγκινεί, οι υπερασπιστές της λιγοστεύουν και η αμφισβήτηση θεριεύει.

Ταυτόχρονα η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του ίδιου του πρωθυπουργού υποχωρεί με τον καιρό, όσο δεν επιβεβαιώνονται οι προσδοκίες, δεν ικανοποιούνται οι δεσμεύσεις και δεν εκπληρώνονται τα υπεσχημένα.

Πολύ περισσότερο όταν αντίθετα εφαρμόζονται σε μαζική κλίμακα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης φόρων και το κράτος βάζει χέρι σε τραπεζικούς λογαριασμούς και προβαίνει σε πλειστηριασμούς ακινήτων ανήμπορων οφειλετών.

Και αυτό όταν έχει προηγηθεί η μαζική μείωση των συντάξεων και η κατάρρευση των ασύστολων ψευδών περί του αντιθέτου που εδώ και μήνες διαλαλεί ο αρμόδιος υπουργός.

Για να μην αναφερθούμε στον ισχυρό συμβολισμό του «ψεκασμού» των συνταξιούχων, που θρυμματίζει στην κυριολεξία το υποτιθέμενο φιλολαϊκό προφίλ της αριστερής κυβέρνησης.

Κακά τα ψέματα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δοκιμάζεται στο γήπεδο που δοξάστηκε. Αμφισβητείται από εκείνους που την ανέδειξαν, από τις δυνάμεις που την έφεραν στην εξουσία.

Επιπλέον με την επιχείρηση κατάληψης και ελέγχου των Μέσων Ενημέρωσης έχασε τα αυγά και τα καλάθια. Κήρυξε τον πόλεμο στη διαπλοκή και τη διαφθορά για να φέρει απροκάλυπτα στο προσκήνιο της δική της.

Του κ. Παππά οι εκλεκτοί απεδείχθησαν απολύτως προβληματικοί. Ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν είναι τα καλύτερα παιδιά. Οι πολίτες βλέπουν και κρίνουν.

Ο συνδυασμός λοιπόν αυξημένων φόρων, μειωμένων συντάξεων, πλειστηριασμών, μέτρων αναγκαστικής είσπραξης και τηλεοπτικών αδειών διαμόρφωσαν συνθήκες πολιτικού και επικοινωνιακού Βατερλώ για τον κ.Τσίπρα και την ομάδα που τον συνοδεύει.

Δεν έχουν πλέον πολλά να πουν οι κυβερνώντες στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι εγκλωβισμένοι στον καθημερινά διαψευδόμενο κύκλο των πρώτων λόγων.

Από αυτόν δεν πρόκειται να ξεφύγουν, ούτε βεβαίως να επενδύσουν στον χρόνο και να προσβλέπουν σε μερική αποκατάσταση όταν και όποτε οι συνθήκες το επιτρέψουν.

Δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα.

Επένδυσε στις εύκολες διεκδικήσεις και στην καλλιέργεια ανεκπλήρωτων προσδοκιών και τώρα αντιμετωπίζει την οργή και την μαζική αμφισβήτηση των πολιτών.

Η οποία θα γιγαντώνεται όσο θα επιμένει στους πολιτικούς αντιπερισπασμούς και στην καλλιέργεια του διχαστικού ταξικού μίσους, που κλείνει, περιορίζει και κατά πάσα βεβαιότητα δεν προσθέτει εισόδημα,ούτε δουλειές ανοίγει.

Προϊόντος του χρόνου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα υποχωρεί, η δύναμη και η επιρροή της θα απομειώνεται.

Ήδη η πολιτική ηγεμονία του κ.Τσίπρα τείνει να χαθεί.

Σε λίγο θα μιλά και δεν θα ακούγεται.

Μέχρι που κάποια στιγμή μια σπίθα θα αρκεί...

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Πολλοί ξένοι παρατηρητές "βλέπουν" πρόωρες εκλογές...



Στα πολιτικά πράγματα της χώρας αναφέρεται ανάλυση της δεξαμενής σκέψης Eurointelligence με τίτλο «Snap Elections in the Air».

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του think tank, που διευθύνει ο γνωστός αρθρογράφος των Financial Times Wolfgang Münchau, η πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αυγή» καταγράφει το κλίμα που διαμορφώνεται στη χώρα.

Παρά το γεγονός ότι και στο παρελθόν οι δημοσκοπήσεις έχουν πέσει έξω στην Ελλάδα, σημειώνει το Eurointelligence, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Η δημοσκόπηση στην ΑΥΓΗ, δείχνει ότι το 36% θεωρεί ότι μια κυβέρνηση με κορμό την ΝΔ θα ήταν καταλληλότερη για την χώρα, έναντι ενός 14% να απάντησε ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.  

Μια ενδιαφέρουσα πλευρά της δημοσκόπησης δείχνει πως ένα όλο και αυξανόμενο τμήμα των Ελλήνων τάσσονται υπέρ της ιδέας των πρόωρων εκλογών. Το 51% πιστεύει ότι οι πρόωρες εκλογές είναι “πιθανότατα αναγκαίες” έναντι ενός 46% που αισθάνεται ότι δεν είναι. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει καταγράψει η Public Issue κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης.

Οι Έλληνες εμφανίζονται ρεαλιστές αναφορικά με το τι θα μπορούσε να προσφέρει μια άλλη κυβέρνηση. Το 52,5% των συμμετεχόντων στην έρευνα δεν πιστεύουν ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να προσφέρει περισσότερα από την παρούσα κυβέρνηση. Παρόμοια είναι και τα ευρήματα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για λογαριασμό του ΣΚΑΙ.

Η κυβέρνηση επιχείρησε να αγνοήσει αυτές τις δημοσκοπήσεις, με την αιτιολογία ότι έχουν κάνει λάθος στο παρελθόν. Παρότι είναι εύλογη η επιφυλακτικότητα απέναντι τους, τα πράγματα σήμερα είναι πολύ διαφορετικά από το παρελθόν. Το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα είναι πια πολύ περιορισμένο, χωρίς καμιά δυνατότητα ανάκαμψης.

Μελετώντας προσεκτικά όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, και παρά τη διαφορετική μεθοδολογία της κάθε εταιρίας, μπορούμε να διαπιστώσουμε τα εξής:

  1. Οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ μετακινούνται κατά κύριο λόγο στην δεξαμενή των αναποφάσιστων. Έτσι, διαμορφώνεται ένας χώρος κρίσιμος για το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, καθώς αποτελεί δεξαμενή δυνητικών ψηφοφόρων για τα άλλα κόμματα.
  2. Υπάρχει μεγάλη ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό, ωστόσο οι αναλυτές συμφωνούν στη δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι αναστρέψιμη.  Στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, 1 στους 3 ψηφοφόρους του (Σεπτέμβριος 2015) δηλώνει ότι,  δεν πρόκειται με τίποτα να ξαναψηφίσει το κυβερνών κόμμα.
  3. Η μεγάλη διαφορά στα ποσοστά της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει αποκλειστικά από την εντυπωσιακή συσπείρωση της ΝΔ και την κατακόρυφη αποσυσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Από την ανάλυση των ποιοτικών ευρημάτων των δημοσκοπήσεων δεν προκύπτει ιδιαίτερη κοινωνική δυναμική υπέρ της ΝΔ.
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν περαιτέρω για το κυβερνών κόμμα, αφού την επόμενη περίοδο υπάρχουν πολλά νέα  βάρη σε βάρος των πολιτών, που δεν πρόκειται να συνεισφέρουν το παραμικρό στην προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας. Το αντίθετο μάλιστα.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

Ο Κατρούγκαλος ψεκάζει καλύτερα...

Του  Γιώργου Καρελιά,
 http://www.protagon.gr

Η κωμωδία, με πρωταγωνιστές τον Πρωθυπουργό που «οργίστηκε» και τον υπουργό που υποσχέθηκε ότι τα ΜΑΤ δεν θα ψεκάζουν πλέον διαδηλωτές, έλαβε τέλος. Η συνέχεια με άλλον πρωταγωνιστή.

Οσοι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι σκοπεύουν να διαδηλώνουν από εδώ και πέρα πρέπει να αισθάνονται ευτυχείς. Δεν θα τους ξαναψεκάσουν τα ΜΑΤ. Θύμωσε ο αριστερός Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, καταχέριασε τον (εκ μεταγραφής- ΠΑΣΟΚο) υπουργό του Νίκο Τόσκα κι αυτός «διαβεβαίωσε» ότι στο εξής οι αστυνομικοί θα μοιράζουν γαρύφαλα σε όσους θα επιχειρούν να τουμπάρουν τις κλούβες τους.

Φανταζόμαστε το διάλογο του Πρωθυπουργού με τον υπουργό του. «Νίκο, γιατί τα ΜΑΤ ψέκασαν τους συνταξιούχους; ». «Για να μην τουμπάρουν τις κλούβες και περάσουν στην Ηρώδου του Αττικού, πρόεδρε». «Και γιατί να μην περάσουν;». «Γιατί θα έφταναν στο Μαξίμου». «Και γιατί να μην φτάσουν; Θα τους δεχόταν ο Παππάς και θα τους μιλούσε για τη διαπλοκή». «Αυτοί , πρόεδρε, δεν θέλουν διαπλοκή, συντάξεις θέλουν». «Αυτές τις δίνει ο Κατρούγκαλος». Η κωμωδία, με πρωταγωνιστές τον Πρωθυπουργό που «οργίστηκε» και τον υπουργό που υποσχέθηκε ότι τα ΜΑΤ δεν θα ψεκάζουν πλέον διαδηλωτές, έλαβε τέλος. Η συνέχεια με άλλον πρωταγωνιστή.

Ο Γεώργιος Κατρούγκαλος, αυτός ο ταξικός αποστάτης, που έχει αναλάβει την σωτηρία των συνταξιούχων και τον εξοστρακισμό του ανάλγητου ΔΝΤ, δεν έχει τέτοια διλήμματα. Αυτός δεν ψεκάζει με χημικά. Ούτε χρειάζεται να δακρύσει από συγκίνηση (όπως ο Σπίρτζης όταν ξε-πουλάει δημόσιες επιχειρήσεις) κι αν δακρύσει έχει το pochette του να σκουπιστεί.

Aυτός ψεκάζει εδώ και μήνες. Και είναι ασταμάτητος. Εχουν ταράξει στις περικοπές τους συνταξιούχους, ο κατώτατος μισθός έχει πάει στα τάρταρα, αλλά ο Κατρούγκαλος «δεσμεύεται». Και όχι μόνο «δεσμεύεται», αλλά ετοιμάζεται να καλέσει σε μονομαχία την Βελκουλέσκου του ΔΝΤ, στα μαρμαρένια (αριστερά) αλώνια , ώστε να την συντρίψει και να μην ζητήσει κι άλλες περικοπές (η φρέσκια κοροϊδία εδώ).

Ετσι, στο εξής δεν θα χρειάζεται να ψεκάζουν τα ΜΑΤ, να οργίζεται ο Τσίπρας, να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη ο Τόσκας και να πανηγυρίζουν όσοι τους πιστεύουν (εδώ κι εδώ). Τη δουλειά έχει αναλάβει ο Κατρούγκαλος. Μένει να δούμε τι θα γίνει μόλις μια διαδήλωση του ΠΑΜΕ (όχι με αδύναμους συνταξιούχους, αλλά με χειροδύναμους οικοδόμους) φτάσει στο υπουργείο του, επιχειρήσουν να μπουκάρουν μέσα και τα ΜΑΤ του Τόσκα τούς ανοίξουν το δρόμο.
Η κωμωδία μπορεί να λάβει τέλος με τον Κατρούγκαλο να αναφωνεί «ένας είναι ο ψεκασμός δεξιός κι αριστερός» και να σκουπίζει τον ιδρώτα του με το μεταξένιο μαντηλάκι του…

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Τσίπρας, μακράν η χαρά των δανειστών!



του  Παναγιώτη Μ. Σταθόπουλου

Ο μεγαλύτερος οπορτουνιστής στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Προκειμένου να διατηρήσει με κάθε θυσία την καρέκλα της εξουσίας,
δεν δίστασε να αθετήσει όλες τις προεκλογικές του διακηρύξεις
δεν δίστασε να μας επιβάλει το 3ο και σκληρότερο Μνημόνιο
δεν δίστασε να υποθηκεύσει για 99 χρόνια τον πλούτο της χώρας
δεν δίστασε να δεχτεί τον αυτόματο κόφτη οριζόντια σε μισθούς και συντάξεις, όταν οι κρατικές δαπάνες ξεφεύγουν από  κάποια όρια
δεν δίστασε να κάνει τη χώρα αποθήκη ψυχών
δεν δίστασε να κοροϊδέψει ασύστολα τους πολίτες με ένα άθλιο δημοψήφισμα και μια επική κωλοτούμπα την άλλη μέρα.

Ο μεγαλύτερος  Yesman στη μεταπολεμική Ελλάδα,  μόνο ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης τον ξεπέρασαν στα 7 χρόνια της δικτατορίας τους.
Κανείς στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο δεν τον παίρνει στα σοβαρά. 
Τον χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να επιβάλλουν στη χώρα τους σχεδιασμούς τους, που καμιά άλλη ελληνική κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης δεν δέχτηκε να υλοποιήσει.
Κατορθώνει ακόμη να επιβιώνει πολιτικά, χάρις στην αδυναμία της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης να διατυπώσει ένα συνολικό εναλλακτικό πλειοψηφικό ρεύμα εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια. 
Αλλά και στην ενασχόληση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων με τα σοβαρότατα προβλήματα που διατρέχουν τη γηραιά ήπειρο.

Ο Τσίπρας είναι η καλύτερη απόδειξη της αποτυχίας στην Ελλάδα του μοντέλου, που επαγγέλθηκε η αριστερά στον 20ο αιώνα.
Ευνουχίζει συνειδητά κάθε ελεύθερη φωνή αντίδρασης στα σχέδια για την οικοδόμηση ολοκληρωτικού καθεστώτος στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δείχνει στον πολίτη το δρόμο της παραίτησης από την ενασχόληση του με τα κοινά, αφού η περίπτωση του αποδεικνύει ότι είναι μάταιη η Ελπίδα για αλλαγή σελίδας στη χώρα.
Καταστρέφει συνειδητά τη μεσαία τάξη, που για πολλά χρόνια αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της αναπτυξιακής προσπάθειας της χώρας.
Φτωχοποιεί αλα Βενεζουέλα όλα τα κοινωνικά στρώματα, οδηγώντας τη χώρα μακριά από τις διεθνείς εξελίξεις για ανάκαμψη από την κρίση.
Εξευτελίζει έναν υπερήφανο κι αξιοπρεπή λαό, πουλώντας του ελεημοσύνη των κουπονιών του  1  Ευρώ.
Δηλητηριάζει ανεπανόρθωτα την κοινωνική συνοχή, με τις αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές και καταρρακώνει κάθε έννοια  ηθικής στην πολιτική.

Δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος παρατηρητής των τεκταινόμενων στη χώρα: δεν υπάρχει διέξοδος απ΄ αυτόν το φαύλο κύκλο, που επέλεξε ο ψηφοφόρος με την αυταπάτη ότι, τάχα θα τον οδηγήσει σταδιακά μέσα από έναν ανώδυνο και εύκολο δρόμο στην ανάκτηση του χαμένου παραδείσου;

Για το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, απαντώ: Όχι, δυστυχώς.
Όσο η Ευρώπη βολεύεται με τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Ελλάδα. Μέσα στα τόσα δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζει, που θα βρει άλλον τέτοιο πρόθυμο πολιτικό;
Όσο η πολιτική ελίτ της χώρας δεν είναι έτοιμη να σηκώσει το βάρος μιας άλλης πορείας, αφού στην πλειοψηφία της δεν είναι ακόμη σε θέση να κατανοήσει και περιγράψει τις ρίζες της κακοδαιμονίας μας. Κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη σημερινή  ΝΔ.
Κι ο λαός; 
Στέκεται προς το παρόν παρατηρητής, εκδηλώνοντας ωστόσο σε συντριπτικά ποσοστά στις έρευνες κοινής γνώμης τη βαθειά  απαρέσκεια του στην κυβερνητική πολιτική και τον Τσίπρα προσωπικά. Το πόσο γρήγορα ο θυμός, η απογοήτευση, η απαισιοδοξία θα μετεξελιχθούν σε πλειοψηφικό ρεύμα αλλαγής πορείας της χώρας και όχι μιας απλής κυβερνητικής εναλλαγής είναι το βασικό ζητούμενο της επόμενης περιόδου.

Ζητείται  Ελπίς, που έγραφε πριν δεκαετίες ο Αντώνης Σαμαράκης.