Επικίνδυνοι: Αποφασίζομεν και διατάσσομεν από την Εθνοσωτήριο…

Θα είναι σα να ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς αλλά όλο και περισσότερο θα μας θυμίζει ολοκληρωτισμό. Όταν η Εθνοσωτήριος κυβέρνηση χτίζει μεθοδικά μια φυλακή και για τους πολίτες της, που θυμίζει έντονα κοινωνία του Όργουελ.

Η περαιτέρω παραμονή της στην εξουσία εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη γεωπολιτική υπόσταση της χώρας, όπως τη γνωρίσαμε μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναλαμβάνουν τεράστια ευθύνη οι δημοκρατικές και φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις αν απλώς παρακολουθούν και σχολιάζουν την κατάσταση, υιοθετώντας τη θεωρία του ώριμου φρούτου.

Απαγορεύεται στο εξής η είσοδος σε δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων. 
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του γραφείου του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννη Μουζάλα, αναφέρεται το εξής:

«Κατόπιν συνεννόησης με τους συντονιστές των Κέντρων Υποδοχής τόσο στα νησιά, όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα, δεν θα δίδονται άδειες σε τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφους, προκειμένου να εισέρχονται στους χώρους όπου φιλοξενούνται πρόσφυγες,  μέχρι νεωτέρας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας». 

 

Τα αλισβερίσια Τσίπρα με την διαπλοκή για την κατάκτηση της εξουσίας...

Όσο το τέλος αυτής της κυβέρνησης θα πλησιάζει, τόσο θα απογυμνώνεται στα μάτια των πολιτών για τα ψέματα που μας σέρβιρε προεκλογικά. Ταυτόχρονα, θα την εγκαταλείπουν ένας-ένας όλοι εκείνοι οι παράγοντες, που την  «έσπρωξαν»  κατάλληλα για να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να το τοποθετηθεί η σφοδρή αντιπαράθεση που προέκυψε χθες ανάμεσα στον επικεφαλής του ΔΟΛ  κ. Σταύρο Ψυχάρη και τον κ. Τσίπρα. Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο 1,5 χρόνο η κεντρική πολιτική γραμμή του Συγκροτήματος κάθε άλλο παρά εχθρική ήταν απέναντι στην κυβέρνηση ΣυριζΑνελ.

Όμως, φαίνεται πως πέρασαν οριστικά οι παλιές καλές ημέρες και τώρα βγήκαν τα σπαθιά από τα θηκάρια εκατέρωθεν. Κι άρχισε καταιγισμός αποκαλύψεων από τον ΔΟΛ, που θα συνεχιστεί αμείωτος. Ας δούμε τι ακριβώς προκύπτει μετά το δημοσίευμα του Βήματος της Κυριακής.

1. Από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 2014 έλαβαν χώρα τρεις συναντήσεις Τσίπρα-Ψυχάρη, όλες στα βόρεια προάστια σε σπίτι κομματικού μεγαλοστελέχους του Σύριζα, που χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο ανδρών. Σε αυτές μεταξύ καφέ φίλτρου, μπισκότων βουτύρου και κοζερί, το υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος προσπαθούσε να εδραιώσει αυτόν τον «ιδιότυπο πολιτικό αρραβώνα».

2. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι η επόμενη, τέταρτη κατά σειρά, συνάντηση έγινε και διαμέρισμα κοντά στην Αμερικανική πρεσβεία την 4η Ιουλίου 2014. Και οι τέσσερις συναντήσεις διεξήχθησαν σε συνθήκες μυστικότητας, με τήρηση κανόνων συνωμοτικότητας.

3. Σε αυτήν την τέταρτη συνάντηση αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, όπως αποκαλύπτει το Βήμα, ο κ. Τσίπρας ανέλυσε στον κ. Ψυχάρη  την άποψή του ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του.

4. Όπως ήταν φυσικό, το πρωθυπουργικό γραφείο αντέδρασε με ανακοίνωση του, που επιβεβαιώνει τις συναντήσεις αυτές αλλά διαψεύδει, όπως ήταν αναμενόμενο, το περιεχόμενο των συζητήσεων. Έρχεται όμως αμέσως μετά το Βήμα κι εκτοξεύει βόμβα πολλών μεγατόνων. Γράφει χαρακτηριστικά και αρκούντως υπαινικτικά:

«Πέραν τούτων, το Μέγαρο Μαξίμου λησμονεί το νόμο της δημοσιογραφίας περί χρυσών εφεδρειών. Θα έχουν την ευκαιρία να  τον πληροφορηθούν».

Η συνέχεια προβλέπεται να είναι εξόχως συναρπαστική.

Ακολουθεί ολόκληρο το δημοσίευμα του Βήματος:

Ο ηγέτης, ο εκδότης και … η γάτα των Ιμαλαϊων

"Στην καρδιά του καλοκαιριού του 2014, πίσω από τις ημίκλειστες γρίλιες του παραθύρου ενός κομματικού γραφείου, ένας ανερχόμενος πολιτικός ηγέτης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια χώρα της ευρωζώνης, που είχε μόλις κατορθώσει να κερδίσει τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην τελική ευθεία για τη δημοκρατική... «κατάληψη» της εξουσίας, συζητούσε προβληματισμένος με έναν από τους εξ απορρήτων συνομιλητές του.

- «Αυτός ο ιστορικός εκδότης ζήτησε πάλι να με συναντήσει. Δέχτηκα, συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα».

-  «Και τι σας ζήτησε, κύριε πρόεδρε;».

-  «Το πιστεύεις ότι δεν μου ζήτησε τίποτα; Αντίθετα, του έδωσα εγώ...».
-  «Τι του δώσατε;».

-  «Του είπα πως όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει. Αλλά παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να μη με υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το κανάλι του. Τι άλλο να κάνω;».

Η ειρωνεία της Ιστορίας

Η συνάντηση του εκδότη με τον ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη είχε λάβει χώρα λίγες ημέρες νωρίτερα, το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου 2014. Η 4η Ιουλίου είναι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Οι πρεσβείες των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών.

Ήταν μια... μικρή ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Αραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως... γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε. Αλλωστε, όπως διαχρονικά διαβεβαιώνουν πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων που έχουν συναντηθεί μαζί του, ο ίδιος δεν ζητεί ποτέ τίποτα. «Δέχομαι αιτήματα, δεν καταθέτω αιτήματα» απαντούσε απότομα σε όποιον τολμούσε να τον ρωτήσει αν έχει κάποιο συγκεκριμένο αίτημα να μεταφέρει στον εκάστοτε πολιτικό που θα συναντούσε.

Το διαμέρισμα της συνάντησης, νεόδμητο, σε πολυκατοικία του 2011, ανήκε σε στενή φίλη του ηγέτη. Του το παραχωρούσε για τις επαφές του με προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, κυρίως σημαίνοντες επιχειρηματίες, που δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθούν. Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του πολιτικού με τον εκδότη.

Ήταν η τέταρτη από την αρχή του 2014. Οι άλλες τρεις που είχαν προηγηθεί είχαν πραγματοποιηθεί επίσης υπό συνθήκες μυστικότητας, σχεδόν με τήρηση κανόνων συνωμοτικότητας, στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο σπίτι ενός προσώπου που χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο ανδρών, ενός υψηλόβαθμου κομματικού στελέχους με μακρά θητεία στις εκδόσεις που επιχειρούσε να... στερεώσει αυτόν τον ιδιότυπο «πολιτικό αρραβώνα».

Ήταν τρία κρύα απογεύματα, συνήθως μετά τις 6, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 2014. Τρεις συναντήσεις «για να σπάσει ο πάγος», με καφέ φίλτρου και μπισκότα βουτύρου, που εξαντλήθηκαν σε γενικές και «ανώδυνες» συζητήσεις για την επικαιρότητα, τις απόψεις και τα σχέδια του πολιτικού, ενώ δεν έλειψαν οι συμβουλές και οι... πατρικές νουθεσίες του εκδότη.

Στους λίγους που γνώριζαν τις συναντήσεις αυτές, δήλωναν κατόπιν και οι δύο ενθουσιασμένοι. Παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας, είχε διαμορφωθεί από την πρώτη στιγμή ένα κλίμα αποδοχής, άνεσης και αλληλοκατανόησης. «Είχα ακούσει ότι είναι απότομος και αυστηρός, αλλά η συζήτηση μαζί του με εντυπωσίασε» έλεγε ο πολιτικός στους έμπιστους συνομιλητές του. «Δεν είναι καθόλου ακραίος. Είναι ένας έξυπνος και μετριοπαθής πολιτικός» έλεγε ο εκδότης στους στενούς συνεργάτες του.

Το παρ' ολίγον ατύχημα

Η τέταρτη συνάντηση έγινε και αυτή έπειτα από αίτημα του εκδότη. «Θέλω να τον συναντήσω για να συζητήσουμε όσα συμβαίνουν, αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να είμαστε οι δυο μας» ζήτησε ο εκδότης να διαμηνυθεί στον πολιτικό.

Ο πολιτικός ασφαλώς δέχθηκε και πρότεινε ως τόπο συνάντησης το φιλικό διαμέρισμα. «Η πολυκατοικία στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα διαθέτει υπόγειο γκαράζ. Το αυτοκίνητο του εκδότη θα κατέβει στο υπόγειο γκαράζ και ο εκδότης θα ανέβει με το ασανσέρ στον όροφο του διαμερίσματος» ήταν η ευγενική παράκληση του πολιτικού. «Ετσι δεν θα αναγκαστεί να παρκάρει στον δρόμο και δεν θα τον δει κανείς».

Στη μία το μεσημέρι ακριβώς η θωρακισμένη λιμουζίνα του εκδότη έφθασε στη συμφωνημένη διεύθυνση και οι φρουροί του πολιτικού, ο οποίος βρισκόταν ήδη στο διαμέρισμα, έσπευσαν να ανοίξουν την αυτόματη πόρτα του γκαράζ.

Εκείνη τη στιγμή όμως ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που βρισκόταν μέσα στη λιμουζίνα μαζί με τον εκδότη, μόλις είδε την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει, διέταξε αμέσως τον οδηγό να σταματήσει. «Δεν είναι ράμπα γκαράζ, είναι ασανσέρ αυτοκινήτων» είπε. «Αυτά τα ασανσέρ αντέχουν αυτοκίνητα μέχρι δύο τόνων. Η λιμουζίνα είναι θωρακισμένη και ζυγίζει πεντέμισι τόνους. Αν μπούμε θα εγκλωβιστούμε στο ασανσέρ».

Και έτσι το αυτοκίνητο δεν προχώρησε. Σταμάτησε στην πιλοτή. «Αν μπαίναμε θα παγιδευόμασταν και θα χρειάζονταν δύο μέρες για να μας απεγκλωβίσουν» είπε ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που μόλις είχε αποτρέψει ένα απροσδόκητο και ατυχέστατο περιστατικό, που αν γινόταν θα... έμενε στην Ιστορία.

Η μυστική οδηγία του πολιτικού έπρεπε αναγκαστικά να παραβιαστεί. Άλλωστε ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα. Μόνο τρεις εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται...) στην κινητικότητα και στους λίγους αστυνομικούς με πολιτικά που λίγη ώρα νωρίτερα είχαν συνοδεύσει τον πολιτικό και στέκονταν στον δρόμο με τα ακουστικά τους στα αφτιά.

Ο ιστορικός εκδότης, που φορούσε πουκάμισο με λεπτή κόκκινη ρίγα, τιράντες, κόκκινη γραβάτα και μπλε κοστούμι, κατέβηκε, περπάτησε με γρήγορα βήματα προς την γκρίζα μεταλλική είσοδο, την οποία ξεκλείδωσε ένας φρουρός του πολιτικού. Κατευθύνθηκαν στο ασανσέρ και πάτησαν το κουμπί του πρώτου ορόφου. Βγήκαν σε έναν σκοτεινό διάδρομο.

Ο φρουρός χτύπησε ένα κουδούνι χωρίς όνομα δίπλα σε μια γκρίζα πόρτα. Ο πολιτικός άνοιξε την πόρτα ο ίδιος. «Καλώς ήλθατε». Ηταν ευδιάθετος, ευγενικός και φιλόξενος, όπως πάντα. Φορούσε λευκό πουκάμισο και μπλε κοστούμι. Δεν ήταν όμως μόνος του στο μικρό αυτό ευήλιο διαμέρισμα με τους φρεσκοβαμμένους γκρίζους και βαθυπράσινους τοίχους, την καλαίσθητη διακόσμηση και τα όμορφα έπιπλα σε απλή σχεδίαση.

Μετά την εγκάρδια και ζεστή χειραψία, οδήγησε τον επισκέπτη προς το μικρό σαλόνι. Αλλά ο εκδότης κοντοστάθηκε για λίγο γιατί παρατήρησε μια γάτα. Μια γάτα των Ιμαλαΐων, με μακρύ εντυπωσιακό τρίχωμα, ελαφρώς εύσωμη, με μάτια γαλάζια, αυστηρή και μεγαλοπρεπής. Καθόταν επάνω σε ένα ευμέγεθες μαξιλάρι και παρατηρούσε έντονα τον εκδότη χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της. «Ανήκει στη φίλη μου που έχει αυτό το σπίτι» εξήγησε ο πολιτικός χαμογελώντας. «Θέλετε έναν εσπρέσο;» ρώτησε. «Θα τον φτιάξω ο ίδιος γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος στο σπίτι».

Μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ο πολιτικός και ο εκδότης απολάμβαναν τον καφέ τους στο μικρό και όμορφο καθιστικό, και άρχισαν να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος, που είχαν χαθεί για χρόνια και «ανακάλυψαν» τυχαία ο ένας τον άλλον.

«Συγχαρητήρια για τη νίκη σου. Θα κερδίσεις σίγουρα και τις εθνικές εκλογές» είπε ο εκδότης.

«Ευχαριστώ πολύ. Θα ήταν σημαντικό να έχω την υποστήριξη του πιο ιστορικού συγκροτήματος Τύπου» απάντησε ο πολιτικός.

Η συζήτηση πέρασε στα θέματα της επικαιρότητας, η οποία είχε αρχίσει να επιβραδύνεται για να προσαρμοστεί στους θερινούς ρυθμούς της... γνώριμης ακινησίας. Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του. Η μυστική συνάντηση, η μοναδική στην οποία ήταν απολύτως μόνοι τους, διήρκεσε ακριβώς μία ώρα. Οι δύο άνδρες εγκατέλειψαν το διαμέρισμα σε διαφορετική ώρα, με πρώτο τον εκδότη.

Όσα άκουσε ο «μάρτυρας»

Ο μοναδικός μάρτυρας της συνομιλίας ήταν αυτή η γάτα των Ιμαλαΐων, η οποία μάλιστα μετέδιδε μια αίσθηση «κυριότητος του χώρου». Αυτή μόνο είχε το προνόμιο να ακούσει το αίτημα του πολιτικού προς τον εκδότη για μια... σχέση αποκλειστικότητας, για μια σταθερότερη σχέση επωφελούς αλληλοϋποστήριξης.

Στο μυαλό αυτής της σπάνιας γάτας καταγράφηκε με μορφή ανεξιχνίαστου κώδικα ένα εξίσου σπάνιο ιστορικό στιγμιότυπο. Μια γάτα σιωπηλή που έδειχνε αφοσιωμένη σε μια φιλική συζήτηση δύο ανθρώπων περί πολιτικής και ισχύος, μια λευκή γάτα μακρύτριχη που τα έντονα γαλανά μάτια της όπως εξείχαν σχεδόν μέσα από το σκουρόχρωμο τρίχωμα του προσώπου της, την έκαναν να μοιάζει αυστηρή και αινιγματική. Όπως αινιγματικές θα αποδεικνύονταν πολλές από τις πτυχές και τις ανατροπές της Ιστορίας αυτής της πολύπαθης χώρας που έμελλε να ακολουθήσουν..."

Συνεχή δημοσκοπικά "χτυπήματα" στον Τσίπρα και τον Σύριζα

Μετά τις δημοσκοπήσεις, που δημοσιεύθηκαν χθες, της Metron Analysis και του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, έρχεται η εταιρεία ProRata να «ταρακουνήσει» σήμερα την κυβέρνηση.

Συγκεκριμένα, ποσοστό 64% των πολιτών θεωρεί ότι η κυβέρνηση «δεν εφαρμόζει αποτελεσματικά τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις», ενώ  διαφωνούν με την άποψη ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι «αριστερή» το 58% των συμμετεχόντων. Επίσης, η συντριπτική πλειονότητα (78%) δεν επιθυμεί τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. 

Η οικουμενική αποτελεί κυρίαρχη επιλογή και για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ (37%), ενώ για εκείνους της Ν.Δ. βρίσκεται στο 48%.

 Τα στοιχεία των χθεσινών δημοσκοπήσεων αποτελούν κόλαφο για τον Τσίπρα και τον Σύριζα.

Γράμμα στον Τσίπρα: «Γίνε ηγέτης αλλιώς ξεκουμπίσου»

Το… γράμμα έστειλε ο Παντελής Φλωρόπουλος-

http://thecaller.gr

Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ της Ελλάδας,

… “έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν”.

Γιατί τώρα δε μπορείς να επικαλεστείς άγνοια.

Όταν ήσουν στην αντιπολίτευση, άνοιγες το στόμα σου κι άφηνες τη γλώσσα να πει ό,τι της κατέβει…

Τώρα όμως που έγινες πρωθυπουργός, πρέπει να μετράς και την τελευταία σου λέξη. Όσα έλεγες στην αντιπολίτευση και όσα έλεγες κατά το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας σου, πρέπει να το κατάλαβες, ήταν σκέτες μπούρδες…

Για να μην πω μπαρούφες και πάει το μυαλό σου αλλού…

Ένα χρόνο τώρα στην πρωθυπουργία, δε μπορεί, το παίρνω σαν δεδομένο, έγινες σοφός. Τώρα ξέρεις.

Και είμαι έτοιμος να πω “χαλάλι” ο διπλασιασμός της εθνικής ζημιάς για την οποία ευθύνεσαι προσωπικά. Υπό τον όρο ότι, αυτή την ώρα που ο “ξυπόλητος στρατός του Ξέρξη” κατασκηνώνει στους δρόμους της χώρας, μέσα στο κρύο και τη βροχή, θέλει να φάει, θέλει να πιει, θέλει να κοιμηθεί, να πλυθεί αδερφέ…

Ξεχνάω την θεωρία σου ότι θα έδινες χαρτιά σ’ αυτούς τους κατατρεγμένους για να πάνε “εκεί που θέλουν”. Είναι ίσως αργά, μα κατάλαβες, υποθέτω, πως το δικαίωμα να τους δώσεις αυτά τα χαρτιά, για τα οποία ήρθαν και έρχονται στην Ελλάδα αυτοί οι καημένοι, ήταν ένα δικαίωμα που σου το είχαν δώσει εκείνοι που κατηγορούσες. Όλως τυχαίως είναι οι ίδιοι εκείνοι που μπορούν να σου το στερήσουν.

Το κακό είναι ότι δεν θα το στερήσουν από σένα, αλλά από τη χώρα.

Κι αυτό το κάνουν ήδη.

Το να ανακαλείς τον πρέσβη της Ελλάδας στην Αυστρία, είναι ένα θέατρο, που δεν θα πείσει κανέναν με το τραγικό του φινάλε.

Γιατί αυτό που σημαίνει πρακτικά ο “πόλεμος” που ξεκίνησες, είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες σήμερα κι εκατομμύρια αύριο μετανάστες (όχι μόνο πρόσφυγες) θα παγιδευτούν σε μια χώρα που παραπαίει, σε μια χώρα που βουλιάζει μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα κύριε.

Και μην αρχίσεις τα γνωστά θεατρινίστικα κόλπα ότι “τι θες να κάνουμε, να τους πνίξουμε στη θάλασσα;”…

Θα παραβλέψω τέτοιες ώρες την πονηριά (να μην πω: δολιότητα) του πρωθυπουργικού σου επιχειρήματος για να μιλήσω ευθέως:

Θα ήμουν ο τελευταίος που θα έλεγα να πνίξουμε τους ανθρώπους αυτούς. Είναι ντροπή και να με αναγκάζεις ν’ απολογηθώ με τέτοιες λέξεις. Όμως: Αν και ξέρω ότι γίνονται πιόνια στα χέρια των σκοτεινών κέντρων της παγκόσμιας εξουσίας, αν και ξέρω ότι η υποδοχή τους θα λειτουργήσει σε βάρος μου, θα σου πω ότι:

Εσύ που έλεγες τα παχιά λόγια τα προηγούμενα χρόνια, έπρεπε να έχεις βρει τρόπο να ΜΗΝ υποφέρουν τώρα στην χώρα μας, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που είσαι πρωθυπουργός.

Εσύ το κρύβεις, δεν θα το πεις ποτέ, γιατί είσαι πολιτικάντης, αλλά εγώ θα πω στον καθένα εδώ κάτω τι κάνεις… Θα του το κάνω λιανά:

Νόμιζες, άφρον, ότι θα τους έδινες χαρτιά και θα γέμιζες την Ευρώπη τζιχαντιστές. Νόμιζες, άφρον, ότι θα χρησιμοποιήσεις τον όγκο τους ως όπλο για να εκβιάσεις τους Ευρωπαίους να δεχτούν το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Νόμιζες, άφρον, πολλά, να μη σου τα λέω τώρα, γιατί μάλλον ο κόσμος κατάλαβε ότι είσαι φτιαγμένος από την ίδια πάστα πολιτικών που θα ήθελε να τους ρίξει γιαουρτάκι, καθότι, όπως έλεγες, “ε, δεν είναι βία το γιαουρτάκι, μια δροσούλα είναι”… Δικαιολογούσες τους γιαουρτοβόλους… “ε, είναι οργισμένοι”, έλεγες… Σου τό ‘λεγα: “Άμα κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι”…. Θα το βρεις μπροστά σου αγόρι μου, αλλά εσύ το απολάμβανες, θυμάμαι… Όχι μόνο τα γιαούρτια, αλλά και τις σφαλιάρες και τις μούντζες, άσε εκείνες τις τρομοκρατικές λέξεις “προδότης”, “δοσίλογος”, “γερμανοτσολιάς”, “μερκελιστής”… Από τότε που ανέβηκες εσύ στην εξουσία, έκλεισε το φερμουάρ που ΕΣΥ είχες ανοίξει… Επανέρχονται όμως! Άκου τη βουή τους στ’ αυτί σου… Τις ακούς; Μια σπίθα χρειάζεται για να πάρει φωτιά το δάσος. Κι είναι πολλοί αυτοί που κρατάνε τσακμάκι…

Ανήκεις λοιπόν κι εσύ στους πολιτικούς που ο λαός, εδώ και καιρό, θα ήθελε πολύ να δροσίσει μ’ ένα ωραίο γιαουρτάκι veloute, αλλά στο μεταξύ, έτσι γιαουρτωμένος, πρέπει να βρεις τη λύση που ένα χρόνο τώρα δεν βρήκες: Να στεγάσεις και να ταΐσεις τα μιλιούνια των καλεσμένων σου.

Εγώ, σου το λέω, μπορώ να μοιραστώ με έναν από αυτούς το φτωχικό μου πιάτο. Για μέρες, για καιρό. Κι αν πέσει λιπόθυμος μπροστά μου, θα τον φροντίσω σαν γιο μου. Μην αμφιβάλλεις και μη μου κουνάς το δάχτυλο κοιτώντας το πόπολο πονηρά… Αλλά, σου το λέω, δε μπορώ να μοιραστώ μαζί του το σπίτι μου, ούτε το κρεβάτι μου, λέω να τα κρατήσω για την οικογένειά μου.

Αυτά πρέπει να τα δώσεις εσύ. Ως πρωθυπουργός της χώρας πρέπει να τους φροντίσεις. Έπρεπε ήδη να το έχεις κάνει.

Και δεν το έκαμες κύριε.

Γιατί είσαι μόνο λόγια. Και από πράξεις μηδέν. “Μαγκιά κλανιά και πίσω τούρλα”…

Είσαι ένας φαντασμένος και φαφλατάς. Και όσο ήσουν στην αντιπολίτευση, δεν έτρεχε τίποτα. Τώρα όμως που είσαι πρωθυπουργός, τρέχουν πολλά. Το χειρότερα απ’ όλα είναι να βουλιάξει η βάρκα που κουβαλάει αυτό το λαό τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Γιατί θα βουλιάξει. Πόσο πληθυσμό μπορεί ν’ αντέξει πάνω της μία βαρκούλα στο πέλαγο;

Λοιπόν… Με δύο λόγια:

Στέγη, φαΐ, νερό, περίθαλψη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ΤΩΡΑ.

Σήμερα.

Γιατί αύριο, πρέπει να κάνεις άλλα: Να ενώσεις τη δύναμη της χώρας (όση έχει ακόμα, όση της άφησες) με άλλες δυνάμεις άλλων χωρών, για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία και να γυρίσουν στην πατρίδα τους οι φιλοξενούμενοι πρόσφυγες. Δεν καταλαβαίνω την επιμονή τους και την επιμονή σας να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι Ευρώπης. Ούτε το καταλαβαίνω, ούτε το δέχομαι. Άλλα υποψιάζομαι μ’ αυτό… αλλά δεν είναι της ώρας!

Και να πεις, για να τ’ ακούσει ο πλανήτης, ότι όποιος ηγέτης, όποια χώρα ΔΕΝ εργάζεται για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία, είναι υποχρεωμένος να φιλοξενήσει τους πρόσφυγες, να τους δίνει στέγη, φαΐ και ό,τι άλλο χρειάζονται, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Ανάλογα να κάνεις και με τους μετανάστες. Πού το βρήκαμε γραμμένο; Φεύγω από την πατρίδα μου κι έρχομαι στην δική σου, επειδή εδώ είναι καλύτερα; Άσε που… ΔΕΝ είναι! Είμαστε ή δεν είμαστε Ζιμπάμπουε στην Ελλάδα, ε;

Κι αντί ν’ ανακαλείς τον πρέσβη μας στην Αυστρία, πρέπει να συμμαχήσεις με την Αυστρία, επειδή αυτό που κάνει ο ομόλογός σου και πρώην φίλος σου, το κάνει για ένα λόγο: Το ακροδεξιό κόμμα έχει εκεί 32%. Προηγείται κύριε. Κατάλαβες; Θα γίνει σύντομα εξουσία. Όπως θα γίνει ΚΑΙ εδώ η Χρυσή Αυγή, αν ΕΣΥ, σύντροφε, αριστερέ της δεκάρας, συνεχίσεις το ίδιο βιολί. Θα γίνει εδώ και θα είσαι ιστορικά ο υπαίτιος.

Από το 2012 δεν σταμάτησα να σου το φωνάζω: Ο Σύριζα θα γίνει χορηγός της Χρυσής Αυγής, θα φέρει την ακροδεξιά στην εξουσία. Κι αντί να με διαψεύδουν οι εξελίξεις, με επιβεβαιώνουν ολοένα και πιο ισχυρά.

Τώρα “έφτασε ο κόμπος στο χτένι”…

Άκου αγόρι μου.

Θα μπορούσε να ήσουν γιος μου.

Σου μιλώ υπεράνω κομμάτων και αποκομμάτων. Μιλάω σαν Έλληνας που φοβάται. Κι επί τη ευκαιρία να σου εξηγήσω για να μαθαίνεις: Είναι άλλο πράμα ο φόβος και άλλο πράμα η δειλία. Δεν υπάρχει γενναιότερος άντρας από τον άντρα που φοβάται. Σου μιλώ λοιπόν σαν Έλληνας που φοβάται. Δε με νοιάζει κανένα κόμμα, κανένας αρχηγός. Δε με νοιάζει ποιος θα κάνει τη δουλειά. Αυτή την κρίσιμη ώρα έχεις ΕΣΥ την αρχηγία του λαού. Όπως το 1940 την είχε ο Μεταξάς και ο λαός (την κρίσιμη ώρα, θυμίζω) δε μέτρησε αν ο αρχηγός του ήταν δικτάτορας ή δημοκράτης, αν ήταν δεξιός ή αριστερός. Σύσσωμος, έκαμε το καθήκον στο ακέραιο. Ίδια είμαστε τώρα. Το 2016 δε με νοιάζει που είσαι εσύ αρχηγός. Δεν ήθελα να γίνεις, αγωνίστηκα εναντίον σου από την αρχή και ασταμάτητα. Μέχρι τώρα. Αλλ’ ΑΥΤΗ την ώρα, θέλω ΑΠΟ σένα να κάνεις το σωστό. Για το λαό. Για το έθνος.

Κατάλαβες κύριε πρωθυπουργέ; Παίζεις παιδιάστικα με τα κουμπιά ενός κουτιού που μπορεί να ξεκινήσει τον Αρμαγεδδώνα. Μάθε τι σημαίνει αυτό πρακτικά, ρώτα τον υπουργό σου τον Κουρουμπλή, τι έγινε όταν παιδάκια έπαιζαν με τις χειροβομβίδες στο χωριό… Ένα σκοτώθηκε, το άλλο στραβώθηκε. Κάτι τέτοιο, αλλά υπολόγισέ το σε εθνική κλίμακα…

Γίνε ηγέτης για να μη σε πάρει ο διάολος.

Γίνε ηγέτης ρε, για να μη ΜΑΣ πάρει ο διάολος.

Αλλιώς ξεκουμπίσου.

Κατάλαβες σύντροφε;

Άσε μας ήσυχους να δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε απ’ όσα κατεδάφισες, παλιόπαιδο…

Καθώς, ήδη, το 2016 έχει αρχίσει να μοιάζει νέο ’22 και νέο ’74.

Του  Μαλούχου Γεώργιου Π.-

http://www.tovima.gr

 

Νέο 1922 το 2016;

Μεγίστη εθνική καταστροφή απειλεί πλέον ευθέως την Ελλάδα, η οποία υπήρξε και ο μοναδικός πραγματικός στόχος της χθεσινής διάσκεψης που συγκάλεσαν για το προσφυγικό οι Αυστριακοί στη Βιέννη, με τη χώρα που σηκώνει το σύνολο της πίεσης να είναι απούσα ως μη προσκεκλημένη!

Η ουσία και αυτού και πολλών άλλων γεγονότων των ημερών είναι ότι μια νέα εθνική τραγωδία μοιάζει να βρίσκεται προ των πυλών. Για την ακρίβεια μάλιστα, έχει ήδη διαβεί τις πύλες.

Τα δυτικά σύνορα της χώρας με την Ευρώπη απειλούνται ανά πάσα στιγμή με μερικό (αυτό έχει ήδη επέλθει) ή και ολικό σφράγισμα. Γιατί; Επειδή, τα ανατολικά σύνορα της χώρας έχουν, στην πραγματικότητα, καταρρεύσει.

Το αποτέλεσμα έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται: η Ελλάδα αποκόπτεται από το πολιτισμικό, νομικό, γεωπολιτικό και οικονομικό της δυτικό περιβάλλον και καθίσταται πλέον διακριτή και εν πολλοίς ανεπιθύμητη από αυτό οντότητα.

Στο εσωτερικό της χώρας, τα κύματα των προσφύγων είναι πλέον αδύνατο να τύχουν επαρκούς, στοιχειώδους διαχείρισης. Απλώνονται παντού, το κράτος χάνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο τον έλεγχο σε πολλά σημεία της επικράτειας, ενώ οι ροές κάθε άλλο παρά προκύπτει ότι θα περιοριστούν.

Ταυτόχρονα, σε σημεία της επικράτειας με εξαιρετική εθνική κρισιμότητα, όπως το Καστελόριζο εισρέει ξαφνικά πολύ μεγάλος αριθμός προσφύγων, χωρίς ουδείς να είναι εις θέση να εξασφαλίσει ότι ανάμεσά τους δεν περιλαμβάνονται και πρόσωπα που κάθε άλλο παρά αληθινοί πρόσφυγες είναι, αλλά που, στην ουσία, έχουν σταλθεί εδώ με πολύ διαφορετικό σκοπό και τρόπο. Από πού αλλού; Φυσικά από την Τουρκία, η οποία έχει μετατρέψει την τραγωδία των προσφύγων σε ακαταμάχητο όπλο ασύμμετρης απειλής για την Ελλάδα.

Εν τω μεταξύ, η Αγκυρα αλωνίζει και επισήμως στο Αιγαίο, σε αέρα και θάλασσα, ενώ, ταυτόχρονα, αφού πρώτα πέτυχε να επιβάλλει τη de facto μετατροπή του Ανατολικού Αιγαίου σε μία απέραντη γκρίζα ζώνη δι αυτής ακριβώς της πολιτικής και φέρνοντας, σε συνεννόηση με το Βερολίνο, τις νατοικές δυνάμεις σε ρόλο διεθνούς επικυρίαρχου, τώρα, ξαφνικά, τους αρνείται πρακτικά αυτόν τον ρόλο, τον οποίο, προδήλως, βιάζεται να αναλάβει αποκλειστικά η ίδια με τα δικά της όπλα, χωρίς καν πλέον προσχήματα. Το πλέον απίθανο όμως είναι ότι οι δυνάμεις που θα αναλάβουν υπηρεσία αύριο Παρασκευή, ενώ πιστοποιούν το έλλειμμα κυριαρχίας της χώρας, ταυτόχρονα πάνε εκεί με εντολή να βλέπουν κι όχι να δρουν…

Χίλιες φορές μακάρι όλα αυτά να αποδειχθούν πλάνες, όμως η ουσία είναι ότι η Ελλάδα ζει ήδη την αρχή μιας πορείας εθνικής καταστροφής και συρρίκνωσης, η οποία στο μέλλον ίσως και να διαβάζεται δίπλα σε εκείνες που βίωσε ο ελληνισμός το 1922 και το 1974.  

Η κυβέρνηση οφείλει αμέσως να ξυπνήσει από τον υπνωτισμό της.

Να εγκαταλείψει τις σαχλαμάρες και τις μάχες εντυπώσεων και χαρακωμάτων.

Και να αναλάβει τάχιστα τις πραγματικές ευθύνες της.

Οσο – και αν – έχει ακόμα καιρό.

Καθώς, ήδη, το 2016 έχει αρχίσει να μοιάζει νέο ’22 και νέο ’74.

Ελλάδα σε διεθνή απομόνωση & με κλειστά τα βόρεια σύνορα.

 Άλλο ένα αρνητικό αποτέλεσμα της καταστροφικής διαχείρισης εδώ και ένα χρόνο από την κυβέρνηση των  ΣυριζΑνελ, που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τα εθνικά μας συμφέροντα και τη διεθνή θέση της χώρας. Χάθηκε ένα εθνικό κεκτημένο χρόνων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής , που είχε αναδείξει την Ελλάδα πρωταγωνιστή στην περιοχή.
Ιδού το καινούργιο τους  "επίτευγμα".

Οι Αυστριακοί υπουργοί Εξωτερικών και Εσωτερικών συγκαλούν σήμερα στη Βιέννη διάσκεψη με τη συμμετοχή των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων για τον συντονισμό των θέσεών τους στην προσφυγική κρίση. Σε έναν κύκλο συζητήσεων θα συμμετάσχει, επίσης, και ο Αυστριακός υπουργός Άμυνας. Έχουν προσκληθεί οι υπουργοί Εσωτερικών και Εξωτερικών από τις εξής χώρες:

• Αλβανία
• Βοσνία
• Βουλγαρία
• Κόσοβο
• Κροατία
• Μαυροβούνιο
• ΠΓΔΜ
• Σερβία
• Σλοβενία

Προκαλεί μεγάλη εντύπωση η μη πρόσκληση της Ελλάδας σε ένα τόσο σημαντικό  forum, που δείχνει την απομόνωση της τόσο από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της Βαλακανικής. 

Η Αυστρία κατηγορεί εδώ την Ελλάδα για μη τήρηση των δεσμεύσεών της, φέρνει στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση για την αποπομπή της από τη ζώνη Σένγκεν και μετατόπιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ στα σύνορα με την ΠΓΔΜ. Τάσσεται, επίσης, υπέρ χαμηλότερων ημερήσιων ορίων τόσο στον αριθμό των αιτούντων άσυλο στην Αυστρία όσο και στον αριθμό των διερχόμενων από τον βαλκανικό διάδρομο προσφύγων, αποκλείοντας τους μετανάστες και στηρίζει το κλείσιμο των συνόρων κατά μήκος του βαλκανικού διαδρόμου. Στέλνει, παράλληλα, στρατιώτες στην ΠΓΔΜ για φύλαξη των συνόρων της.

Για την αυστριακή κυβέρνηση, η σημερινή διάσκεψη γίνεται για να βρεθεί μία επίσημη θέση λίγο πριν τη Σύνοδο Κορυφής, στις 6 Μαρτίου, αναφέρει η εφημερίδα της Βιέννης "Vienna".

Όπως γράφει η γερμανική εφημερίδα "Tagesspiegel"  εκτόνωση της κατάστασης δεν φαίνεται στον ορίζοντα, το αντίθετο μάλιστα. 

Η Κομισιόν και η ολλανδική προεδρία  σε κοινή δήλωση τους ανέφεραν πως ενώ «κατανοούν την πίεση» που υφίστανται ορισμένα κράτη-μέλη, «ανησυχούν» για τις εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων και την «ανθρωπιστική κρίση» που ενδέχεται να «ξεδιπλωθεί σε ορισμένες χώρες, ιδίως στην Ελλάδα».

Μια χώρα κλειστή.

Γράφει ο Βασίλης Δεληγκάρης-
http://thecaller.gr

Κλειστοί δρόμοι, κλειστά σύνορα, κλειστά μαγαζιά, κλειστά μυαλά, «κλειστό αλεξίπτωτο κατά την πτώση». Μια χώρα κλειστή.

 Ο κ. Τσίπρας υπήρξε ο μοιραίος άνθρωπος για την Ελλάδα το 2015. Διεκδικεί επάξια αυτό τον τίτλο και για το 2016.

Ο κ. Μητσοτάκης θέτει τώρα υποψηφιότητα να μοιραστεί μαζί του αυτόν τον τίτλο – του μοιραίου ανθρώπου.

Μετά την άρνηση Τσίπρα, αρνείται τώρα κι αυτός με τη σειρά του την εθνική συναίνεση και την προοπτική δημιουργίας κυβέρνησης συνεργασίας όλων των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων.
Υιοθετεί την στρατηγική του ώριμου φρούτου, που μπορεί όμως να πέσει τελικά με δύναμη στα κεφάλια όλων μας.

Την ίδια ώρα που η πατρίδα κινδυνεύει ενώ η κοινωνία, καταπονημένη – κουρασμένη εξεγείρεται και αποδομείται. Και οι δύο είναι υποψήφιοι για να σκάσει στα χέρια τους μια εθνική καταστροφή.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ ρίχνει καθημερινά την Ελλάδα όλο ποιο βαθιά μέσα στην κρίση και τα αδιέξοδα.
Η κοινωνία είναι φανερό πως δεν αντέχει άλλους φόρους, ούτε πρόκειται να δεχθεί την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος και την περικοπή των συντάξεων.

Η «εξέγερση» των αγροτών, εδώ και ένα μήνα που διαρκώς φουντώνει, αλλά και οι μεγάλες αντιδράσεις των επιστημόνων – ιδιαίτερα των νέων – και των ελεύθερων επαγγελματιών το πιστοποιούν.

Τα σύνορα έκλεισαν παρά τις διαβεβαιώσεις Τσίπρα και χρειάστηκαν μόνο 15 ώρες αυτή τη φορά για να διαψευσθούν.
Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες εγκλωβίζονται στη χώρα.

Η αντιμετώπιση αυτής της πολύ επικίνδυνης κατάστασης, που μέρα με την μέρα επιδεινώνεται και τείνει να τεθεί εντελώς εκτός ελέγχου, είναι άμεσα αναγκαία τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Αν δεν αναληφθούν τώρα πρωτοβουλίες, αν δεν σημάνει εθνικός δημοκρατικός συναγερμός, όλων όσων βλέπουν ξεκάθαρα τα αδιέξοδα και τα επερχόμενα – πολύ πιο δραματικά δυστυχώς αυτή τη φορά – γεγονότα, πολύ δύσκολα θα αποφύγουμε μια εθνική και κοινωνική τραγωδία.
Με ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει στην προσωπική ζωή του καθενός, στις ατομικές ελευθερίες και την ασφάλεια, στο πολιτισμικό και θεσμικό κεκτημένο των τελευταίων 40 μεταπολιτευτικών χρόνων

Ο Τσίπρας κάνει λάθος: η κατάσταση δεν ελέγχεται

Γράφει ο  Γιώργος Λακόπουλος,
 http://www.anoixtoparathyro.gr

Στην τελευταία εμφάνισή του στη Βουλή ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, υποβοηθούμενος και από την αδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να του ασκήσει κριτική ουσίας , αντί να του μιλάει όπως σε υπουργό προηγούμενης κυβέρνησης-  προσπάθησε να πείσει με το ύφος του και το περιεχόμενο του λόγου του ότι ελέγχει τα πράγματα.

Μίλησε με ικανοποίηση για τις κοινοτικές αποφάσεις στο προσφυγικό, για την ομαλή εξέλιξη εφαρμογής του Μνημονίου και την αναχαίτιση των αντιδράσεων, για την επικράτηση επί της διαπλοκής. Και έβαλε σαν κερασάκι το ‘παράλληλο πρόγραμμα’ που θα ανακουφίσει την κοινωνία κατά την εκτίμησή του.

Μόνο όσα επακολούθησαν από  εκείνη τη στιγμή πείθουν ότι κάνει λάθος. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Οι κοινοτικές αποφάσεις παρουσιάζουν ρωγμές, η αξιολόγηση δεν θα προχωρήσει αν δε σταματήσει η ρητορική για τις κόκκινες  γραμμές. Οι κοινωνικές ομάδες θα συνεχίσουν να αντιδρούν, το προσφυγικό  θα οξύνεται, το σχέδιο για την τηλεόραση θα καταπέσει και το  παράλληλο πρόγραμμα θα ξεμείνει από χρηματοδότηση.

Αυτή είναι η κατάσταση σε ένα πλαίσιο που εσωτερικά συνεχίζει να ορίζεται από τις κλειστές τράπεζες και την κατάρρευση των επιμέρους συστημάτων -λόγω  έλλειψης παραγωγικής προοπτικής. Και εξωτερικά θα τελεί υπό την υπονόμευση των Τούρκων και άλλων δυνάμεων που θέλουν να στριμώξουν τη χώρα υπέρ των συμφερόντων τους.

Σχέδιο για να αντιμετωπισθούν όλα αυτά δεν υπάρχει. Ούτε  από την κυβέρνηση, ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε από τα μικρότερα κόμματα που απλώς θέλουν να μπουν στη κυβέρνηση. Ούτε από τους γυρολόγους που θέλουν να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Αντίθετα υπάρχει κυβερνητική αφασία που οδηγεί στην επανάληψη των προηγούμενων λαθών. Αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με την ίδια νοοτροπία η κυβέρνηση θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα που θα είναι αρνητικό, όπως και αν το βαφτίζει.

Στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ  η χώρα έφτασε ως την  έξοδο από την Ευρωζώνη. Δηλαδή το είδος της διαπραγμάτευσης που επιχείρησε η τότε κυβέρνηση απέτυχε. Το μαρτυρούσε το αποτέλεσμα. Η χώρα διασώθηκε την τελευταία στιγμή, επειδή ο ίδιος ο Πρωθυπουργός  αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πολιτική με την οποία εγκαινίασε τη θητεία του και να υιοθετήσει ακριβώς την αντίθετη.

Αυτά θα ήταν υπόθεση των ιστορικών και των πολιτικών σχολιαστών αν η νοοτροπία που τα παρήγαγε δεν εμφανιζόταν με τα ίδια ακριβώς στοιχεία στο προσφυγικό. Από τη στιγμή που το θέμα άρχισε να φουντώνει, και οι πέτρες γνωρίζουν ότι τα αρμόδια υπουργεία ολιγώρησαν. Ορθώς επεσήμανε  ο Πρωθυπουργός στη Βουλή ότι δεν ήταν η δήλωση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου που γέννησε το πρόβλημα. Ήταν όμως η ανικανότητά της να το αντιμετωπίσει στα πρώτα στάδια. Γι’ αυτό άλλωστε και ο ίδιος  την αντικατέστησε.

Δεν είναι η Ελλάδα αποκλειστικά υπεύθυνη για την αναχαίτιση των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη. Είναι όμως η κυβέρνησή της απολύτως υπεύθυνη για την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε. Για παιδαριώδη πολιτικά  λάθη που διέπραξε και για τις  αφορμές που έδωσαν υπουργοί της, ώστε να  την δείχνει με το δάκτυλο η μισή Ευρώπη. Η ‘γραφειοκρατία’  στην οποία καταλόγισε  ανθελληνισμό ο κ.Τσίπρας είναι η Ευρωπαϊκή Επιστροφήπου στηρίζει τη χώρα δια του  Γιούνκερ. 

Ακόμη περισσότερο λανθασμένη είναι η υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες που θα έπρεπε να έχει κλείσει εδώ και καιρό. Η κυβέρνηση όφειλε να αφήσει την αρμόδια ανεξάρτητη αρχή να διαμορφώσει αυτό το πεδίο και η  ίδια να κάνει τη δουλειά της εφαρμόζοντας του νόμους απέναντι στη διαπλοκή και τους ολιγάρχες. Επειδή παρανομούν, όχι επειδή είναι ‘πλούσιοι’. Αντί  γι’ αυτό προσπαθεί  εντελώς ερασιτεχνικά να τους αντικαταστήσει με άλλους της δικής της επιρροής.

Όσο δίκιο και αν έχει επισημαίνοντας τη βλάβη που επέφερε η διαπλοκή στην χώρα, τόσο το χάνει με τις κινήσεις επιβολής της δικής της κυριαρχίας. Οι άλλοι είναι κακοί. Αλλά και οι  δικοί της είναι εξ ίσου κακοί. Κάποιοι κάλυψαν τη διαπλοκή και κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν καινούργια.

Υπάρχει, λοιπόν, ένα θέμα αναστροφής της πραγματικότητας. Ο πρωθυπουργός βάφτισε επιτυχία τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ που  προκάλεσε ο ίδιος. Βάφτισε ‘διαπραγμάτευση’  τις κλειστές τράπεζες και την επιδείνωση όλων των δεικτών παρά την υπερφορολόγηση. Βαφτίζει  επικράτηση των ελληνικών θέσεων, τα μηδενικά  αντανακλαστικά και τους ερασιστεχνισμούς στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Βαφτίζει κάθαρση την ανακύκλωση των ίδιων μεθόδων με άλλους παίκτες.
Τέλος, βαφτίζει κυριαρχία -που θα τον πάει ως τις επόμενες εκλογές και θα τις κερδίσει- την πλήρη αποδιάρθρωση που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή τη χώρα σε όλα τα μέτωπα. Αυτό κάθε άλλο παρά έλεγχος της κατάστασης μπορεί να χαρακτηριστεί.

«Εκτελέσεις» στον Διόνυσο, όταν η αντιπαράθεση εκτραχύνεται…

Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι, θα έφταναν τα πράγματα ως εδώ; Να διαφημίζεται στο διαδίκτυο η  δημοσιογραφική πένα που  «εκτελεί». Κι αν νομίζει κάποιος ότι υπερβάλλουμε δεν έχει παρά να διαβάσει στο blog Διονυσοσκουφίτσα το  σχόλιο του Διαχειριστή της, που αναφέρεται σε άρθρο της ηλεκτρονικής εφημερίδας Οδός Διονύσου, το οποίο παραθέτει αυτούσιο-

(http://dionysoskoufitsa.blogspot.gr/2016/02/blog-post.html#comment-form).

21/2/2016  8:04 μ.μ.

"Εκτελεί" υποδειγματικά η Μαρία Χαζάπη τους Ζαμανικούς προέδρους Στάϊκο και Γιανουλλάτο.

Ναι, είναι πιθανό να ισχυριστεί τώρα κατόπιν εορτής ότι, γράφτηκε καθ΄ υπερβολή. Καμιά αντίρρηση. Αλλά προσθέτουμε εμείς ότι, το σχόλιο αυτό γράφτηκε σε κατάσταση νηφαλιότητας, αφού ο ίδιος ο Διαχειριστής του blog μας προσκαλεί- 

«Προσοχή όμως! Το άρθρο αυτό μπορεί να διαβαστεί μόνο σε κατάσταση νηφαλιότητας».

 Σπέρνετε ανέμους, στην προσπάθεια αποδόμησης της δημοτικής αρχής Διονύσου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει καρυδότσουφλο σε μια Ευρώπη τρικυμισμένη

Όταν η Μέση Ανατολή έφτασε στο Αιγαίο

Του  Γιάννη Βούλγαρη, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Η Ελλάδα ζει μια πολλαπλότητα κρίσεων, που η μία προστίθεται στην άλλη, φτιάχνοντας μια ατμόσφαιρα επικείμενου εθνικού αδιεξόδου. Είχαμε την οικονομική κρίση, ήρθε να προστεθεί η γεωπολιτική, μέσω του μεταναστευτικού προβλήματος. Πέρσι ήταν το Grexit από το ευρώ, φέτος ήταν το Grexit από τη Σένγκεν. Από το «ατύχημα Βαρουφάκη» στο «ατύχημα Χριστοδουλοπούλου – Καμένου», με συμμετοχή βεβαίως και ευθύνη του κ.Τσίπρα. Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει καρυδότσουφλο σε μια Ευρώπη τρικυμισμένη. Και όλα αυτά εν μέσω μιας δραματικής κοινωνικής έντασης.

Όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού! Το κακό το βλέπουμε. Η μεταναστευτική κρίση και τα μείζονα γεωπολιτικά ζητήματα που προέκυψαν από αυτή, με επίκεντρο μάλιστα τον ευαίσθητο χώρο του Αιγαίου, ήταν σαν μια καυτή ανάσα αστάθειας και πολέμου στην πόρτα της Ελλάδας. Είναι αλήθεια ότι και τη δεκαετία του ΄90 με τους γιουγκοσλαβικούς πολέμους, η Ελλάδα βρέθηκε κοντά στο θέατρο των συγκρούσεων, αλλά το πράγμα διέφερε. Τότε ήταν γεωγραφικά οριοθετημένο και οι δυτικές δυνάμεις, νικήτριες μόλις του Ψυχρού Πολέμου, είχαν το πάνω χέρι. Τώρα μιλάμε για μια κρίση που ξεπερνά τη Συρία, αγκαλιάζει όλη τη Μέση Ανατολή, διαπερνά την Τουρκία και ακουμπά το Αιγαίο. Μιλάμε για ένα πολύπλοκο στρατηγικό παιχνίδι στο οποίο συνωθούνται όλες σχεδόν οι μεγάλες δυνάμεις, μεταξύ αυτών οι ΗΠΑ και η Ρωσία, με νέα δεδομένα όπως η επανάκαμψη του Ιράν, με σκληρούς παίκτες (Ρωσία, Τουρκία) έτοιμους να χρησιμοποιήσουν χωρίς αναστολές βίαιες μεθόδους, ορθόδοξες και ανορθόδοξες.

Δίπλα σε αυτό το ηφαίστειο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτοσχεδίασε επί ένα χρόνο, οδηγώντας τη χώρα σε αδιέξοδο για να κάνει και εδώ άλλη μια κωλοτούμπα την τελευταία στιγμή. ΄Ανοιξε τα σύνορα της Ελλάδας (που τύχαινε να είναι και της Ευρώπης) γιατί αυτό της έμοιαζε «αριστερό» με την ηλίθια σκέψη ότι οι μετανάστες θα κατέληγαν στην «Ευρώπη» χωρίς τα άλλα κράτη να αντιδράσουν. Λαμπρή αλήθεια ιδέα, σε μια Ευρώπη που ανεβαίνει συνεχώς η αντιμεταναστευτική ακροδεξιά! Όταν τα άλλα κράτη αντέδρασαν, και μερικά μάλιστα με ακραίο τρόπο, ήρθε η γνωστή πλέον συριζέικη κωλοτούμπα, με άγνωστο προς το παρόν αποτέλεσμα. Από το κλείσιμο της Αμυγδαλέζας, ανοίγουμε διάφορα στρατόπεδα ανά την Ελλάδα. Από το δεν θέλουμε τη Frontex, υποδεχόμαστε το ΝΑΤΟ (και καλά κάναμε). Από την άρνηση του ελέγχου των εισερχομένων, στα «βραχιολάκια». Και για να μην μιλάμε μόνο για την κυβέρνηση, από τη Λέσβο που θα έπαιρνε «νόμπελ φιλοξενίας», στις μαζικές αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών όπου πρόκειται να εγκατασταθούν κέντρα προσφύγων. Στο μεταξύ, η Ελλάδα βρέθηκε ακόμα περισσότερο απομονωμένη, χαρακτηρισμένη ακόμα μια φορά σαν «αποτυχημένο κράτος», τα Greek borders έγιναν το νέο διεθνές ανέκδοτο δίπλα στα Greek statistics, ενώ η Τουρκία και τα Σκόπια αναβαθμίστηκαν στη γεωπολιτική της περιοχής και στην ευρωπαϊκή ατζέντα.

Υπάρχει ίσως ένα καλό μέσα σε όλο αυτό το κακό; Το ότι επαναφέρει και κάνει επίκαιρη μια αλήθεια που η μεταπολιτευτική Ελλάδα είχε κατακτήσει, και που η Ελλάδα της χρεοκοπίας τείνει να ξεχάσει. Ότι η ένταξη της Ελλάδας στην «Ευρώπη» δεν στηρίχτηκε τόσο σε κριτήρια οικονομίας, αλλά εθνικής ασφάλειας και σταθερότητας των δημοκρατικών θεσμών. Ήταν κριτήρια που είχαν προκύψει από τα δραματικά βιώματα της Ελλάδας στον 20^ο αιώνα. Ο αντιμνημονιακός εθνικολαϊκισμός και αντιευρωπαϊσμός των προηγούμενων χρόνων, από κοινού με την αγγλοσαξονική κυρίως κριτική ότι η Ελλάδα κακώς επέλεξε το ευρώ, ή ότι η Ευρώπη κακώς καθιέρωσε το ευρώ, είχαν συσκοτίσει αυτά τα θεμελιακά κριτήρια, ενώ οι νεώτερες γενιές τα θεωρούν σαν φυσικά δεδομένα. Η έλευση της μεσανατολικής κρίσης στις ακτές του Αιγαίου μέσω των γιγάντιων μετακινήσεων πληθυσμών, κάνει τραγικά εμφανείς τις εντάσεις της παγκοσμιοποίησης στην περιοχή, και απτή την πιθανότητα η Ελλάδα να κυλήσει στο καζάνι της γεωπολιτικής ανασφάλειας, αν απομακρυνθεί από τον στενό πυρήνα των ισχυρών συμμαχιών στον οποίο κατάφερε να εισέλθει στη Μεταπολίτευση.

Τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής Ελλάδας, περιλαμβανομένων των λιγοστών δυνάμεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν την Ευρώπη ως μεγάλο ιστορικό στοίχημα και όχι σαν αναγκαίο κακό, θα πρέπει να επαναφέρουν στη συλλογική συνείδηση και στον δημόσιο λόγο, αυτές τις αφετηρίες του μεταπολιτευτικού ευρωπαϊσμού. Είναι ίσως από τα λίγα «πατήματα» που έχουν σήμερα ώστε να ανακόψουν τη διάχυση μιας πολιτικής απογοήτευσης που καταλήγει σε μια αυθόρμητη και ανορθολογική τάση απομόνωσης της χώρας από τον διεθνή περίγυρο.

Πράγματι, η κοινωνική ένταση και η οργή που κυριαρχεί σήμερα διαφέρει από τον πρόσφατο αντιμνημονιακό λόγο. Εκείνος τροφοδοτείτο από την αυταπάτη ότι υπήρχε εναλλακτική οδός που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και θα υποχρέωνε τους δανειστές να υποταχθούν στους δικούς μας όρους. Η σημερινή κοινωνική οργή πηγάζει κυρίως από τη διάψευση της λαϊκιστικής υπόσχεσης και από την εξαπάτηση που αισθάνεται ο κόσμος από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Είναι μια οργή χωρίς ελπίδα, η οποία μπορεί να οδηγήσει οπουδήποτε. Σε αυτή τη φάση δεν μπορεί να μετριαστεί από τον φόβο, αλλά μόνο αν εκδηλωθεί ένα θετικότερο ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης, που θα αναπροσανατολίσει την κοινωνία, όχι σε μια νέα ψεύτικη υπόσχεση, αλλά σε μια ορθολογικότερη προσδοκία. Η αρχή θα γίνει από τις σημαντικές και με βαρύνοντα δημόσιο λόγο κοινωνικές δυνάμεις και ομάδες.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει την πολιτική πρωτοβουλία σε αυτόν τον αναπροσανατολισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εσωτερική συνοχή και σε κάθε μείζον ζήτημα διχάζεται, ο κ.Τσίπρας κινείται αμφίθυμα και αναπαράγει τον διχασμό χωρίς να δείχνει τον δρόμο μιας ταυτοτικής αναθεώρησης που είναι αναγκαία μετά την υπογραφή του μνημονίου. Γι αυτό φαίνεται να καθιερώνει μια μέθοδο διαπραγμάτευσης και έναν τρόπο διακυβέρνησης που βασίζονται στην περιοδική εθελούσια αυτοπαγίδευση της κυβέρνησης και της χώρας, με την έννοια ότι αφήνεται να φτάσει κάθε φορά στο «αμήν» για να κάνει την απαιτούμενη κωλοτούμπα την ύστατη στιγμή. ΄Ετσι η χώρα δεν πρόκειται να βγει από το τέλμα, και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι άλλη μια κυβέρνηση που θα καταναλωθεί από την κρίση. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι κυβέρνηση και κόμμα ζώντας προφανώς σχιζοφρενικά τις αλλεπάλληλες αυτοδιαψεύσεις, αρχίζουν να κλείνονται σε έναν κόσμο δικό τους γεμάτο αυταπάτες. Το δείχνει η απόπειρα ελέγχου των ΜΜΕ. Αφού μετέτρεψαν την ΕΡΤ σε ΣΥΡΙΖΑ TV, επιχειρούν να ποδηγετήσουν τον ιδιωτικό τηλεοπτικό χώρο με μεθόδους δικτατορικές και τεχνολογικά παρωχημένες. Έχουν προφανώς την αυταπάτη ότι ένα κόμμα του 20% σε πτωτική μάλιστα πορεία, μπορεί να καθιερώσει κάτι σαν καθεστώς Πούτιν και Ερντογκάν στην ελληνική πραγματικότητα, για να μην πούμε στην ευρωπαϊκή.

Οι επάλληλες εντάσεις που συσσωρεύονται στη χώρα αγγίζουν πια την γεωπολιτική υπόσταση της χώρας. Οι ευθύνες των κομμάτων και των ηγεσιών, κρίνονται πλέον με αυτό το μέτρο. Η σταθεροποίηση των συμμαχικών πλαισίων στις σημερινές ρευστές καταστάσεις είναι όρος εθνικής επιβίωσης. Από την άλλη, η επάνοδος της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης σε μια κανονικότητα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να ομαλοποιηθεί βαθμιαία και η ελληνική κρίση. Δυστυχώς, κανείς σήμερα στην Ε.Ε. δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι η κανονικοποίηση θα υπάρξει.

Πηγή: http://metarithmisi.gr

Και τώρα, αριστερά διόδια στον Άγ. Στέφανο & Βαρυμπόμπη;

Φουντώνουν για μια ακόμη φορά τα σενάρια και, όπως γράφει η Οδός Διονύσου «κλιμακώνεται η ανησυχία, μετά και από τις πρόσφατες σχετικές δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Χ. Σπίρτζη, που δείχνουν την απόφαση της κυβέρνησης να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή, και μάλιστα άμεσα, την τοποθέτηση των παράπλευρων διοδίων στη Βαρυμπόμπη και τον Αγιο Στέφανο».

Να θυμίσουμε ότι, και το 2009, επί υπουργίας Γιώργου Σουφλιά, που έχει  την πατρότητα της σχετικής σύμβασης (2007) του ελληνικού δημοσίου με την παραχωρησιούχο εταιρία, έγινε παρόμοια απόπειρα. Τότε, πρωτοστατούντος του Δήμου Αγίου Στεφάνου, επί δημαρχίας Π. Βορριά,  με τη συμμετοχή και των όμορων Δήμων, οργανώθηκε ένα υποδειγματικό κίνημα που ματαίωσε τα κυβερνητικά σχέδια.

Σήμερα, ο κ. Σπίρτζης μιλάει πάλι γενικώς και αορίστως για την εξασφάλιση ασφαλούς κυκλοφορίας στην περιοχή, χωρίς όμως «να προσδιορίζει επακριβώς ή να εξειδικεύει τους παράπλευρους που θα δεχτούν την αναμενόμενη επιπλέον κυκλοφορία». Κι εδώ η γνωστή κυβερνητική μεθοδολογία της παραπλάνησης…

Τότε, λοιπόν, κατατέθηκαν τεκμηριωμένες εναλλακτικές-βιώσιμες λύσεις που υιοθετήθηκαν και από υπηρεσιακούς κύκλους του υπουργείου. Αναδείχθηκαν η προχειρότητα των σχετικών σχεδιασμών, η παντελής άγνοια της πραγματικότητας στην περιοχή, η παράκαμψη-περιφρόνηση των ευρωπαϊκών δεδομένων και προδιαγραφών, η καθαρά ταμειακή-δημοσιονομική αντίληψη των προβλέψεων του νόμου.

Θα θυμούνται όλοι πόσο δύσκολα πέρασε εκείνη τη βραδιά της μεγάλης συγκέντρωσης στον Άγιο Στέφανο ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ καθηγητής κ. Ξανθόπουλος… Ας το πάρουν ιδιαίτερα σοβαρά υπόψη τους αυτό, όσοι από τον Σύριζα εισηγούνται να προσκληθεί ο κ. Σπίρτζης στην περιοχή, ώστε να παρουσιάσει τις κυβερνητικές προθέσεις καθώς και το περιεχόμενο των συζητήσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη με τις παραχωρησιούχους εταιρείες.

Ο Γιάννης Πανούσης για τον ανεκδιήγητο κύριο Τόσκα…

Περί αστυνομικών PR-

 Με αφορμή την υπόθεση Σφακιανάκη

Δακρυγόνα δεν έριξε η Αστυνομία

«Περιττό» είπαν

«Είναι όλοι δακρυσμένοι»

Κ. Καλαπανίδας, Τελευταίο Μάθημα

Δεν είμαι υπέρ της άποψης του να κρίνεις αυτούς που σε διαδέχθηκαν (ως Πρύτανη, ως Βουλευτή, ως Υπουργό κ.ο.κ.). Ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία και μόνο γι΄αυτήν είναι υπόλογος.

Επί 5 μήνες  δεν σχολίασα καμία από τις ενέργειες του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Δεν θα μιλούσα ούτε για τις «κρίσεις» και για τους άξιους αξιωματικούς που θυσιάστηκαν λόγω ιδεοληψιών ή δοσοληψιών.

Όμως η περίπτωση Μ. Σφακιανάκη είναι διαφορετική. Όχι επειδή υπάρχει κάποιος στη γη που είναι «αναντικατάστατος» αλλά διότι ο χρόνος, ο τρόπος και ο λόγος συνιστούν αναπόσπαστο μέρος της Καλής Διακυβέρνησης κι εν προκειμένω της επιτυχούς προσπάθειας για συμφιλίωση Αστυνομίας και Κοινωνίας. Αυτή η Κυβερνώσα Αριστερά εκτός από λογική δεν διαθέτει καν στυλ. Πρόκειται για «πρωτόγονη σύν-νομη τάξη;»

Υ.Γ. Ακόμα κι αν ο Σφακιανάκης έκανε Δημόσιες Σχέσεις PR (Public Relations) -πράγμα απολύτως απαραίτητο για να γίνει η Αστυνομία ελκυστική για τους μαθητές, γονείς κ.λ.π.- σε κάθε περίπτωση είναι καλύτερο από το να είναι κουνέλι (Police Rabbit) ή κριάρι PR (Police Ram).

Πηγή: http://www.anoixtoparathyro.gr